De stilte en de Marathon

De Stilte Doorbroken: Het is alweer een tijd geleden sinds mijn laatste Blog. Maar er waren dan ook niet super resultaten om over te schrijven. En door het voorbereiden op de Amsterdam marathon na het EK duathlon ja u leest het goed de marathon. Maar eerst even kort een samenvatting van deel 2 van mijn seizoen, slechts een schim van fase 1 die duurde tot Kortrijk. Waarbij ik mij plaatste voor het EK in Weyer. Waardoor ik door mijn ‘’over enthousiasme’’ een van de domste beginnersfouten maakte die ik wel vaker maak. Ik trainde gewoon vrolijk door zonder rust periode… In Alp d’ Huez werd voor mij al snel duidelijk dat er iets niet goed zat. De looptijd daar was echter gelijk aan die van menig amateur en om nou te zeggen dat ik als mezelf omhoogreed. Daarna was nog een week trainingsstage en de fietsbenen kwamen terug maar het goede gevoel bleef echter weg. Na nog een kleine valpartij waardoor ik in de thuiswedstrijd in Geel van CDTG niks kon klaarspelen reste me nog maar 1 ding. Rusten na 1 week van compleet niks doen voelde het iets beter maar nog niet super. En besloot gas terug te nemen om hopelijk zo me EK te remmen de cijfers logen er ook niet om. Ter indicatie van het wk trainde ik 15-25 uur per week en woog ik 68kg om 1.86 en gaf mijn gevoel gemiddeld een 9 Na Geel woog ik 77kg om 1.86 en gaf mijn gevoel tot aan het EK gemiddeld een 5. (Niet dat het niet goed ging maar als ik het trainen te serieus op pak wil ik nog wel eens het goede gevoel en plezier verliezen en daarbij verlies ik ook het plezier om te presteren. Uiteindelijk in Oostenrijk veel rusten, 2de op het EK Team relay. Waar de benen best redelijk voelde. Ek zelf was een drama vanaf km 2. Uiteindelijk op de fiets aan kunnen sluiten bij Caimin en Gerben en Caimin vervolgens naar de groep daarvoor kunnen loodsen en uiteindelijk kreeg ik DSQ omdat ik 1 voet over de lijn was afgestapt en in wissel 1 me fiets van het rek viel wat word gezien als fiets pakken zonder helm. Maar laat me fiets dan ook niet vallen. Uiteindelijk kan ik er wel om lachen. Ik heb genoten en vastbesloten nog eens terug te komen om het beter over te doen. Al kwam mijn fijnste gevoel omdat ik daarna iets zou gaan doen wat ik al van kinds af aan wil doen…. De Marathon: Je zou denken dat ik als triathleet uit Almere 1 droom en doel zou hebben, ‘’De hele triathlon in Almere’’. Helaas moet ik die mensen die dat denken teleurstellen. Ik heb helaas totaal geen ambities voor de hele triathlon, en heb die ook nooit gehad. In tegenstelling tot een ander evenement. De Marathon, Als kind ging ik al eens kijken bij me pa. En naarmate ik ouder werd liep ik steeds liever zelf kortere wedstrijden tijdens marathon evenementen. Zowel de sfeer als de beleving pakte mij vrijwel meteen aan. Maar wilde eerst rijpen op de kortere afstanden. Ik denk dat 2011 de eerste keer is geweest dat ik openlijk over dit gevoel sprak met mijn toenmalige trainer bij URT (Joop van Amerongen). En dat wekte al de nodige kriebels op. Vorig jaar na de Halve zou ik dit jaar weer mee doen ‘’Althans dat was mijn plan’’. Maar de eredivisie team-relay gooide roet in het eten. Tel daarbij op dat ik voor 2015 en hopelijk nog veel langer wordt ondersteund door hardlooptoppers Run2day Almere en Mizuno (sponsor van de Amsterdam marathon). En al vrij snel was de keuze gemaakt. Ofja snel. Al heb ik pas toen ik 100% zeker was dat ik door de team-relay de halve zou missen de knoop definitief doorgehakt. Wonderbaarlijk: Al Snel tijdens de voorbereidings trainingen waar ik gemiddeld de 150km per week heb aangetikt om mijn snelheid om te zetten naar duur in een periode van 8 weken specifieke training en een piekweek van 240km raakte ik elke training gemotiveerder en gepassioneerder. Relaxter en uitgeruster. Ik genoot ineens van het lopen elke stap elke training opnieuw en opnieuw. Iets wat ik lange tijd niet gehad heb. Bij te weinig rust en bij te veel mentale serieusheid verlies ik mijn passie nog wel eens. Ik moet het los aanpakken. Zin om een avondje wat te gaan drinken, gewoon doen. Wedstrijdspanning ?? Loop voor de lol niet voor de tijd. Zeker in triathlon en duathlon is tijd vaak niet iets heel betrouwbaars gezien de lengte van vele parcoursen. Maar das bijzaak. Voor Amsterdam had ik dan ook totaal geen stress en totaal geen zenuwen in de voorbereiding alleen een hoop plezier. En met dat plezier kwam de motivatie terug. Zenuwen niet maar kippenvel van het genieten had ik regelmatig. Op zondag 19-oktober was het zover. Zenuwen waren er nog steeds niet ook niet bij de start. Ik nestelde mij al snel na het startschot achter fransua, onze tijden zijn op veel wedstrijden gelijk laatste jaren en wilde niet te hard van start gaan. Eerste 10km voelde goed en vergat de tijd te kijken maar dan Pip Tesselaar stapt iets naar links net voor het 10km punt en voor mij zie ik Thijs Feuth. Een oog op de klok en ik wist genoeg, ‘’34.13’ Shit te hard en veel te hard ook.. Ruim 3’’’. Ik besloot te lossen en lekker op gevoel door te lopen. En alles leek lekker te gaan tot het draaien aan het einde van de Amstel…. Halve Marathon punt weer te hard 1.15.49 7’ te hard. En alles voelde vrij oke tot 25km waar de eerste steek in mijn zij kwam… Doorlopen ging nog zij het iets trager maar nog goed voor 18’ tempo op 5km. 30km De steken werden erger en gedwongen moest ik naar 4’ per km… Balen maar helaas ik wilde niet stoppen met rennen uit angst daarna niet op gang te kunnen komen. 35km punt.. .Over en uit door de steken was het tempo weg… Gek genoeg…. Ik verwachtte dat 35km het punt zou zijn dat mijn benen me in de steek zouden laten, maar die voelde goed ofja voor zover iets goed kan voelen na 35km tempo lopen. De wind speelde laatste stuk helaas ook niet in het voordeel. Helaas was het volledige tempo eruit en uiteindelijk debuteerde ik wel nog in een tijd van 2.46.08 waarmee ik 15de nederlander ben geworden. Ik ben zeker tevreden met dit debuut. A. omdat ik weet dat dit veel sneller moet kunnen. B. Dit is denk ik wel het mooiste en leukste wat ik ooit op sportief gebied gedaan heb zowel het trainen als het lopen. Waar en wanneer weet ik nog niet, ik zal eerst mijn planning eens aan Ruud voorleggen en dan verder zien. Ik beloofde mezelf vooraf hierna 2 jaar geen marathon meer te lopen. Maar de pijn en ervaringen van een marathon zijn toch wel heel erg verslafend. Ik vlak dan ook niet uit in 2015 weer een marathon te lopen. Zeker aangezien ik mijzelf niet naar het WK duathlon zie gaan in Australië. ''Ál zou dat laatste de tijd mij leren''.

Maikel 2de tijdens BK Duathlon.

Op zondag 05-07 was het dan eindelijk zover. Het BK duathlon over de classic distance (10-40-5) in Kortrijk. Dit was voor mij de na Pontevedra laatste kans om mij te plaatsen voor het EK Weyer dat 24-08 zal plaatsvinden. Zenuwen kende ik echter niet wel opluchting dat het eindelijk zover was. Enige wat mij een beetje dwars zat was dat mijn kuit wat aan het zeuren was na de Training die maandag daarvoor. Om 15.37 was het dan zover de start. Ik besloot mede daardoor vrij achteraan te starten, zodat ik al snel mijn eigen race zou kunnen lopen. Na 200m voelde ik de kuit en na 400m voelde ik dat hij minder werd. Voor degene die nog nooit in Kortrijk zijn geweest het loop parcours is alles behalve vlak en bestaat uit een deel grint/offroad. Al snel liep ik op kop van de 2de groep achter de kopgroep van een man of 10 met o.a Tim van Hemel en Jan Petralia. In ronde 3 begonnen we steeds meer mensen uit de kopgroep terug te pakken en plots ook tot mijn verbazing Jan. Hij bleek last van de luchtwegen te hebben en moest helaas de race verlaten. Ik kwam steeds dichter bij een top 4 plek met in mijn zog de nederlanders Caimin Stevens en Armand van der Smissen wist ik dat de nodige top 4 klassering voor Weyer er in zou zitten. Na 31.30' konden we wisselen. Op de fiets ging de hendel meteen open bij Caimin en hij sloeg een gaatje op mij en Armand. al snel hadden we dit weer dicht en sloten we aan bij 2 belgische brommers. Ik noem atleten niet heel snel brommers maar deze 2 mannen verdienen die eer. De brommers genaamd Seppe Odeyn en Timothy van Houtem trokken het gas volledig open en ik en Armand konden niet veel meer dan mee draaien. De achterstand van 1.00 werd al heel snel terug gedraaid naar 45' en in ronde 2 kwam de Belgische top duathleet Francois Humblet ineens terug gezakt uit de kopgroep in onze groep postvatten. Ik reed vooral op de energie spaarstand zodat ik de 2de run wat over zou hebben. Maar het Tempo deed behoorlijk zeer. In de laatste ronde haalde we de laatste koploper Tim van Hemel ook terug en meteen ging de gashendel open omdat we plots voor winst reden. Gezien mijn vorm en verrichte trainingsarbeid en rust wist ik dat ik goed mee zou kunnen doen en hoopte die top 4 te gaan verwezelijken. Na 1:04:13 was het zover de laatste wissel. Van de fiets merkte ik al snel dat de kuit er klaar mee was en besloot het te negeren snel wisselen lukte en ik vloog voor mijn gevoel als 4de de wissel uit, achter Seppe, Timothy en Francois. Timothy had ik snel terug helaas haalde ik Seppe en Francois bij vlak voor het dalende loop stuk. Francois slim als hij is bleek over te hebben en gooide het gas omhoog in de afdaling. De afdaling is smal en sloot helaas voor de versmalling aan dus er was geen deur meer dicht te gooien... Helaas kon ik hem niet volgen en hij pakte een meter of 10. Vervolgens kwam ik niet meer dichter en uiteindelijk liep Francois verder uit en strande ik op een meer dan knappe 2de plaats waar ik meer dan tevreden mee ben. Op 15'' na Humblet. Als derde was er Seppe Odeyn. Ook diep respect voor de andere nederlandse Atleten Armand van der Smissen knap 5de en Caimin Stevens na een mindere periode 10de. En ook was er Joep Staps de topper uit Tilburg besloot 2 uur van te voren pas dat hij zou starten na een langere tijd afwezig te zijn geweest uit de sport kwam hij als 30ste over meet.

Triathlon Stein. Fietsparkours of spelen met ledenmaten en erger MATERIAAL.

21-06 was het zoveer. Mijn 2de wedstrijd van de eredivisie 2014. Het werd zoals verwacht werd een zwemonderdeel zonder wetsuit. En gezien mijn vetpercentage dat momenteel nog steeds onder de 6% ligt en het feit dat ik een hekel heb aan kou, besloot ik na overleg met Rob tactisch te water te gaan. In de line up waar elke atleet word opgeroepen besloot ik wat te rekken en warm te draaien. Aangezien ons team (triathlonteamNL) tweede in de rangschikking stond hield dit dus in dat wij als tweede team naar voren werden geroepen. Waardoor ik op de 2de lijn kwam te staan. De start was 43 over en om 39 mochten we te water. Iedereen ging meteen te water en ik besloot samen met mijn vrienden tot de laatste 20'' te wachten. Je kan niet allemaal vooraan liggen. Hierdoor zou ik tijdens het zwemmen langer warm blijven en dat bleek. De eerste 600m zwom ik soepel mensen voorbij. Pas in de laatste 150m kreeg ik problemen met de kou. Dit is nog te overzien. En uiteindelijk kwam ik in de derde groep het water uit tot mijn verbazing. Even dreigde ik onderweg naar de fiets de aansluiting te missen omdat ik niet kon geloven niet als laatste het water uit te zijn gekomen. Maar uiteindelijk als 41ste niet super maar voor mijn doen goed genoeg. Daarna de fiets op. Ik werd al voor de start door mensen gewaarschuwd dat het parcours gevaarlijk is. Maar dat blijkt achteraf zacht uitgedrukt. Als iemand mij zou vertellen dat de persoon die het parcours gekozen heeft dronken was bij het uitvoeren van zijn taak had ik die zo geloofd. Later meer daarover. Ik kwam uiteindelijk in de fietsgroep met o.a Niek Heldoorn, Mark Hamersma, Chris brands en nog zo een 7 andere waaronder 2 trimates. Ik besloot wat te drinken en wilde het stuk waar ik voor gewaarschuwd was voorin doorkomen. Obstakel 1, met je carbonfiets en wielen de stoeprand af, rakelings langs de betonpotten midden op de weg. S bocht waar je net in je eentje door past, s bocht bocht links rechts, U turn een stoeprand af en vanaf daar eindelijk normale weg... Als ik geen team had gehad was ik afgestapt mijn fiets is me meer waard dan me ledenmaten maar gezien de wedstrijden die nog komen voor mij nogal onnodige risico's. Leuk voor op een mountainbike of als je volledige sponsoring van materiaal geniet. En zelfs dan moet je je afvragen waar het goed voor is. Maar ach wie weet volgend jaar beter. Mark en Chris vroegen me meteen om mee te draaien en in eerste instantie liet ik me er toe verleiden. Maar toen ik op de brug zag dat het gat naar groep 2 maar 25'' was besloot ik achteraan de groep te rijden op een meter of 4 door de gevarenzone en uiteindelijk netjes in de groep op alles wat daarna komt. Ik hoefde ook niet mee te fietsen wetende dat mijn benen op een losse 5km goed zijn voor een sub 15' Als je ervan uitgaat dat de gemiddelde nederlandse triathleet 17-18'loopt in de top 25 met hier en daar een uitschieter zou dat inhouden dat er sowieso mensen in de groepen voor ons 2' aan hun broek krijgen. De uitvoering is dus simpel lekker mee pedellen en daarna lopen. Zo gezegd zo gedaan. Al raakte ik door het letten op de weg deels me concentratie kwijt en heb niet eens gezien dat Hamersma voor de groep uit gewisseld was. Al bij het aantrekken van mijn schoenen voelde ik dat ik lekker zou lopen en dat gebeurde. Als moet ik zeggen dat sinds ik op Mizuno loop elke loop meer dan lekker gaat. En zo ook nu weer. Ik liep 20m achter Niek de wissel uit en al snel haalde ik hem terug, vervolgens was ik na 500m ook de 2de fietsgroep voor het grootste gedeelte voorbij, vervolgens kwam ik voorbij Rens de Boer, daarna Ynze Keulstra die qua loopstijl eng veel op ze zus Pien lijkt besefte ik tijdens het lopen. Vervolgens nog de oude top concurent Peter de Vries voorbij erg goed te zien dat ook hij de draad weer heeft opgepakt. En op het laatste 1600m nog Edo voorbij die na lange tijd lange afstanden gedaan te hebben weer terug is in de eredivisie. Maar Mark turbo Hamersma liep nog 20m voor me en na het passeren van Jarrich van Woersem sloot ik aan bij Mark. Ik zal eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie niet van plan was Mark voorbij te gaan in de laatste km. Gezien zijn teamgenoten had het niet uitgemaakt voor de uitslag of ik wel of niet achter hem zou finishen. Maar toen ik merkte dat hij anging liet ik me toch verleiden, en versnelde. Uiteindelijk finishte ik na een 3de looptijd van 15.26 op de 14de plek. Dat terwijl ik als 41ste de wissel uit kwam. Ik heb 5km heerlijk gelopen en er lijkt tegenwoordig wel een cruisecontrol op te zitten. Nu volledige focus op BK duathlon Kortrijk waar ik mij hoop te plaatsen voor het EK in Weyer op 23-08.

Silver tijdens NK duathlon Tilburg

Op zondag 15-06 was het dan zover. Het NK Duathlon over de sprint afstand (5-20-2.5) in Tilburg. Ik heb even in twijfel gestaan over het wel of niet starten van deze wedstrijd vanwege het feit dat ik sinds woensdag een verkoudheid heb die de luchtwegen niet laat mee werken. Maar uiteindelijk toch maar van start gegaan. De zenuwen waren ver te zoeken al zijn die dat al het hele jaar, wat bij mij duid op een goed teken. Na de start vormde zich door het snelle tempo van Caimin Stevens een kopgroepje met oa. mijn trainingsmaatje Merlijn Dekker die voor het eerst mee deed aan een duathlon. Ik had al snel door dat het beter zou zijn de kopgroep niet volgen. De reden was simpel, omdat me longen dat simpelweg niet toelieten. Uiteindelijk na een ronde op plek 3 te hebben gelopen begon het spel met de luchtwegen pas en al snel wonnen mijn luchtwegen. Steeds meer mensen liepen mij voorbij en bij me weg. Uiteindelijk kwam een groepje met oa. de toppers Armand van der Smissen en Gerben Schreurs, die mij weer een beetje wakker wist te schudden. En ik dwong mezelf het gaatje zo klein mogelijk te houden. Wetende gezien mijn trainingen op de tijdritfiets de afgelopen weken dat er met de fietsbenen niks mis was. Het was tenslotte een niet stayer wedstrijd en heb niet voor niks zoveel uur aan mijn postitie op de tijdritfiets gezeten en hoopte het nadeel van de luchtwegen misschien om te kunnen zetten in een gelijke strijd door deze te combineren met Aërodynamica. Dit leek te werken en Al snel naderde ik Caimin en Merlijn en liep goed en soepel in op Armand, Ik kwam snel in mijn cruizing flow en voelde me goed. Helaas niet goed genoeg om het verschil te maken maar ik lag in ieder geval wel weer terug op medaille koers. Uiteindelijk kon ik de wissel in gelijk met Armand en Gerben en ook het groepje achter ons was niet ver weg. Na 500m lopen kreeg ik een krampsteek in mijn zij en zag Armand die sneller was gewisseld door de slimme set met pyro's (een fietschoen platform waar je met gewone schoenen op zit) te rijden. Tijdens de krampsteek zag ik Gerben en nog iemand passeren en al snel werd duidelijk dat ik slim moest lopen ipv hard en dat werkte. Al snel haalde ik Gerben weer in en liep ik op plaats 2. Bij het ingaan van de laatste ronde hoopte ik nog heel even terug te kunnen lopen naar Armand. Maar niks was minder waar. Het leek wel of het duathlongenie ook met dit scenario rekening had gehouden en liet me geen stap dichterbij komen. Uiteindelijk finishde ik als 2de op 13 seconde van de oude baas Armand van der Smissen. Wel werd ik eerste elite een leeftijdcategorie die volgens de ITU de leeftijd 24 tm 40 bevat. Helaas worden deze leeftijden niet meer erkend door de NTB. Maar al met al toch meer dan tevreden met mijn silvere medaille. Meer dan ik begin dit jaar had durven hopen.

WK Duathlon Pontevedra

Op zaterdag 31-03-2014 was het dan eindelijk zover het WK duathlon. De laatste dagen voor de wedstrijd merkte ik dat ik meer ontspannen was als normaal. Reden hiervoor was al heel snel duidelijk en bestond (letterlijk) met name uit 4 factoren, Coach: Armand van der Smissen en top duathleten: Lesly Smit, Pien Keulstra en Jessica Oosterloo. De sfeer was voor de vlucht heen al goed en ontspannen en veranderde naar mijn beleving niet. Wat voor mij altijd een groot pluspunt is. Tijdens de wedstrijd voorbereiding en de parcoursverkenning de dag voor de wedstrijd merkte ik al snel dat de benen goed voelde en dat ik klaar was te knallen. De Wedstrijd: Het is maar goed dat ik mentaal goed in me vel zit in de aanloop van het WK. Mijn start vond plaats om 18.00 uur en heb de uren voor de wedstrijd gebruikt om te rusten en te eten, en wat van de vrouwen wedstrijd te kijken. Waar ik zeer onder de indruk raakte van de Nederlandse dames die stuk voor stuk een super wedstrijd afwerte. 90’ voor de start checkte ik in. Fiets was volledig in orde zoals verwacht. Dus door naar de check in voor het pak. Hier ging echter goed mis. Even voor de duidelijkheid. De ITU stelt eisen aan de pakken. De bedrukkingen, naam/landcode, rits op de rug etc etc. Om dat goed te kunnen controleren moet de bond de foto’s van de pakken naar de ITU doorsturen. En dat bleek dus niet gebeurd te zijn. Nadat ik voor mij de Belgische topper Gert van Poucke met zo een zelfde probleem na een hoop gedoe en geregel werd de regel voor hem terug gedraaid. Jullie voelen hem vast al aan komen. Mijn pak werd dus afgekeurd waardoor ik moest starten in een pak door de ITU beschikbaar werd gesteld. Ik besloot geen energie te verspillen aan een discussie of de bond. Al is het natuurlijk niet heel fijn als je geld betaald voor een pak en die niet kan gebruiken. Gelukkig stond het pakje goed en was het mijn maat. Om 18.00 uur was het startschot. Na overleg met Armand besloten we niet gek te starten. En dit pakte vrij goed uit. De eerste run verliep vrij soepel in 33.02 waardoor ik met een groep van 3 wisselde achter een groep van 5. Na de wissel werd meteen het gas opengedraaid. We wisten dat fietsen een slijtage slag zou worden (dit werd duidelijk door de vrouwenrace die voor ons starten) En al snel werd duidelijk dat het zwaar zou worden. De heuvel eiste al snel zijn tol en de groepjes dunde uit. De wind bergop speelde parten en al snel ging alles op de kant. Boven was het keerpunt waarna de afdaling eigelijk gewoon een sprint omlaag werd. En dit was acht keer het geval. Na 3 rondes sloten we aan in de tweede groep die zou strijden voor plaats 8 t/m 35. De slijtage slag deed me pas echt de ogen openen toen ik Sergio Silva, de europees kampioen sprint in Horst aan de Maas uit de kop groep zag waaien en vervolgens ook bij onze groep zag moeten lossen. De laatste ronde besloot ik heuvelop nog 1 laatste maal het gas echt open te trekken en forceerde een gaatje. Helaas deed de hele groep een kamikaze afdaling en al snel werd duidelijk dat ze niemand lieten rijden maar de groep was te groot en hoopte het wat uit te dunnen. Helaas kwamen de krampen en steken al snel en al voor het ingaan van de wissel werd duidelijk dat ik een slechte tweede run zou lopen. En het enige waar ik nog mee bezig was, was blijven lopen. De eerste 2.5 km was een rampzalige ronde maar ik herpakte in de tweede ronde helaas heb je daar niet veel aan op een WK. De versnelling was nog wel genoeg om het gat van 20 seconden op Grau dicht te lopen en daarvoorbij. Maar de vogels waren al gevlogen. Uiteindelijk strande ik op een 34ste plaats hetzelfde als mijn startnummer in een tijd van 1:55:58. Na de finish werd al snel duidelijk dat het een overlevingsstrijd was. De fietsgroep waar ik in zat was de tweede groep in de wedstrijd. En tegelijk ook de laatste groep met looptoestemming. Alle andere groepen waren wegens te grote achterstand uit de race gehaald. Een 34ste plaats klinkt misschien niet goed. Maar ik ben er zeker meer dan content mee. Meer zat er niet in. Ik wist dat er een verschil was tussen de europese wedstrijden en de wedstrijden van wereldniveau maar dat dit zo groot zou zijn. Ik heb nu al zin in de volgende wedstrijden. De focus zal nu uitgaan naar de komende wedstrijden. En mijn plaatsing voor het EK classic distance duathlon in Weyer. Lijkt mij een mooi revanche.

BK sprint duathlon Doornik

Op zondag 27-04-2014 vond het BK sprint duathlon in Doornik plaats. De wedstrijd beloofde vooral een tactische race te worden. Door de wind en het niet heel selectieve loop parcours. En gezien de vele trainingsuren en arbeid van de afgelopen week zou het voor mij een nog tactischere race worden. Al kwam ik daar na 200m lopen pas goed achter. Bij het inlopen met toppers Caimin Stevens en Thijs Wiggers (die na zijn knappe junioren race mee liep als uitlopen) voelde me benen simpelweg gezegd slecht. Dit is voor mij nooit een reden tot paniek want zo voelen mijn benen in 99% van de gevallen voor een goede wedstrijd. Om 15.15 klonk het startschot en ik had al besloten vanaf rij 2 te starten. (het trainingskamp met triathlon NL in me achterhoofd en me goede fietsbenen). Na 200m zaten de trainingen van afgelopen week niet zozeer meer in me hoofd maar meer in mijn benen. En ik besloot gas terug te nemen na de eerste 1000m. Vervolgens sloot tijdens de run teamgenoot en bondscoach Armand van der Smissen aan. En ik besloot simpelweg te volgen voor zover dat simpel is bij deze (oude) turbodiesel. Uiteindelijk zou ik in hem een prima fietsmaat vinden dacht ik en dat bleek. Al snel na de wissel zaten we met 5 man bij elkaar waaronder ik en Armand. En na c/a 3km op de fiets sloten we aan bij de groep voor ons met daarin o.a de toppers Caimin Stevens en Ruud de Rybel. En met dit ploegje zou zoals vooraf al voorspeld door Dirk Douwen (teamleider van CDTG) alles samenvallen. Na eerste ronde fietsen kwamen we bij de kop en groep 3 met daarin o.a ploegmaats Alexadre Picard en Rob Douwen. Naar eind van de 2de ronde begonnen de demarages waar duathlon zeker in het stayeren om bekend staat. En ik besloot het zelf ook maar eens te proberen vlak voor de fontijn zette ik aan en kon zo in het bochtigere gedeelte me eigen lijn pakken. Maar veel ruimte kreeg ik niet. ETZ en TriGT reden alle gaten goed dicht en gaven nooit (te) veel speelruimte. Bij het keerpunt merkte ik al dat de koers zenuwachtiger verliep en dat ging gepaart met veel duw en trekwerk. Op de korte klim was dit het zelfde ik zat tot dan vrij achteraan en kon het veld goed overzien. Maar wist door het koersgedrag ook dat ik moest maken dat ik naar voren moest zeker voor de wissel. Op het laatste rechte stuk besloot ik er dan ook langs de andere kant van de weg vandoor te glippen. Iedereen was al uit zijn schoenen dus wist dat als ik hard aan zou zetten er een grote mogelijkheid was ik iig met voorsprong in de wissel zou raken. En zo gebeurde het. Helaas was mijn 2de run een kopie van mijn eerste en al snel stond ik geparkeerd. Na c/a 400m lopen kwam Armand mij weer voorbij en ik probeerde te volgen. Ik verwachtte Caimin Stevens die goed in de race zat en geen trap te veel had gedaan op de fiets wat logisch was gezien zijn poging voor WK kwalificatie. Caimin liep ten slotte een super eerste run. Later bleek dat hij het slachtoffer was van het gedrang en over de dranghekken geduwd... Uiteindelijk moest ik Armand laten lopen er zat simpelweg geen versnelling meer in de benen. Uiteindelijk strandde ik op een 13de plaats. Niet helemaal zoals gehoopt maar gezien de omstandigheden ben ik er zeer content mee. Het was een mooie en leerzame wedstrijd.

EK sprint duathlon (it feels good to be back)

Op Zondag 13-04-2014 was het dan zover. Het EK sprint duathlon te Horst a/d Maas. Een wedstrijd die ik zodra de datum bekend was al met een kruis genoteerd had als eerste piek moment. Helaas kwam ik alleen mede door een kwakkelende winter aan geen een van de kwalificatie criteria. Tijdens de duathlon van Hilversum hoopte ik op die benodigde 3e plaats en kwam er daar al snel achter dat die er niet in zat. Wat te verwachten was. Dat weekend daarna had ik een trainingsweekend met CDTG (Challenge duathlon team Geel) en wist daar toch enigszins indruk te maken op bondscoach en teamgenoot Armand van der Smissen die na lang twijfelen later die week toch goed keuring gaf. Ik had me echter al na het er vanuit gaan niet te starten ingeschreven voor zwemloop Amersfoort en de ATC Almere tijdrit. En wilde die afzeggen wat ik na een kort overleg met Armand toch niet deed ik besloot deze wedstrijden als voorbereiding te doen. Zaterdag bestond uit de altijd leuke (kuch kuch briefing, ik ben niet bepaald een briefing persoon). En verkennen van het parcours. Bij het loopje dat ik deed met Caimin Stevens voelde de benen goed. En de motivatie was er. Wat een duurloop van 20’ met 20’ lachen al niet kan doen met het lichaam. Verder was het vooral rusten. Zondag (Raceday). Om 13.40 was het dan zover nu was er geen tijd meer voor zenuwen nu moest het gebeuren. Ik besloot vanaf de start mee te gaan met het groepje van Sergio Silva in ieder geval de eerste km. Die dan ook akelig en pijnlijk hard ging. Vervolgens lnam ik iets gas terug om te herstellen om mijn plek achter oud cdtg ploeggenoot Tim van hemel in te nemen. Tim is een van de sterkste fietsers in de duathlon sport en de coach had de hele Nederlandse equipe dan ook goed duidelijk gemaakt dat we met Tim zouden moeten wisselen. Na de eerste 2.5 zaten we allemaal goed in een groep met van Hemel en 4 nederlanders bij elkaar. Ik, Caimen Stevens, Juul vd Kruijs, en Mark Hamersma Die een goede indruk maakte door te volgen toen Silva versnelde. (helaas moest hij deze inspanning iet wat bekopen maar wetende dat Mark een goede fietser is ging ik er vanuit hem ook op de fiets te zien. Uiteindelijk was daar dan het wissel moment. Ik kon mooi voor Tim naar binnen achter Caimin en Juul waardoor we allemaal goed bij elkaar zaten. Vervolgens de fiets op waar ik al snel Tim van Hemel zijn wiel te pakken had. Tim gaf dan ook meteen goed gas. Ik besloot wat gedoseerder door de dorpsomloop te gaan met 14 bar in mijn banden had ik niet de grip en het comfort die andere hadden en wist dat dit me op de polderwegen meer dan van pas zou komen. Tim reed weg op het moment dat ik aansloot bij de groep met Caimin Juul en een Rus waarmee we een mooi treintje hadden. Door de vele risico’s die Tim nam sloeg hij al snel een gat en reed steeds verder weg. Uiteindelijk was de britse brommer Chris Carter aangesloten. Na gezien te hebben hoe hoekig de rus in de groep door de bochten ging was hij al aan het schreeuwen. Toen Juul in een bocht wat controle leek te verliezen en ik hem riep wat minder risico te nemen leek Chris het zat te zijn en versnelde. En ik reageerde. Al snel riep Juul en ik zag dat er een gat ontstond. Ik meldde Chris dat zolang het gat niet groter was ik niet mee reed en Chris besloot nogmaals door te trekken. Nadat het gat ongeveer 150m was geworden ben ik mee gaan draaien. Wat resulteerde in een 60km/u rijdende oranje blauwe tandem. Al snel waren we dan ook weer terug bij Tim die 2 italianen had opgevist. En vervolgens reden we met 5 helemaal terug van voren na het keerpunt trok ik met Chris een sprintje en sloten we aan bij de groep van Silva. Waar het al snel demareren was met Tim en Gert van Poucke. Iedereen wist denk ik wel dat we van Silva af moesten. Met nog 1km te gaan sprong Tim opnieuw en ik sprong mee (geen idee waar ik het vandaan haalde maar voelde de pijn zo erg dat ik wel verlamd leek. Voordeel als je jezelf verlamt voelt van de pijn. Dat je de pijn toch niet voelt. Daar was de wissel ik draaide als 2de binnen en wist dat ik de turbo aan moest zetten hoeveel pijn het ook ging doen ik was er klaar mee tot ik ineens de italiaan links me schoen voelde aantikken die in me pedaal zat en die verloor ik. Shit dacht ik (en dat is zacht uitgedrukt). Ik dacht nog 0.1 seconde na om me schoen te laten liggen maar dat zou me 10sec tijdstraf opleveren. En ik besloot hem te pakken en uiteindelijk ging ik dus als 11de de wissel in…. Na de wissel besloot ik gas te geven en ik voelde meteen weer waarom ik zoveel van duathlon houdt. PIJN. Helse Pijn van het diepgaan. Ik heb niet snel een grimas op mijn gezicht maar vandaag zei die alles. Me ene been ging voor me andere en al snel was ik weer bij Tim. En zag Chris zo een 50m voor me. Tim had Tijdstraf waarom is me niet duidelijk geworden. Ik kwam heel even dichter bij Chris maar helaas niet meer voor. Uiteindelijk finishte ik als 8ste overall en 4de bij de Elite Mannen. Met een Looptijd van 14.32 en een fietstijd die onbekend is bij mylaps en een laatste run finishte ik in een tijd van 55.45 Dolgelukkig en stik kapot. Me longen voelde beurs me benen naar zijn grootje. Maar man wat heb ik genoten… En wat voelt het goed weer eens een wedstrijd van dit kaliber te doen. De doelen dit jaar zijn duidelijk en de focus ligt nu op de komende duathlons en triathlons dit seizoen. Dankwoord. Ik doe dit niet snel maar ik wil toch wel een paar mensen noemen die dit weekend hebben geholpen dit weekend. Om mij deze prestatie te doen leveren. Allereerst Armand van der Smissen (voor het vertrouwen dat hij altijd al in mij gehad heeft en altijd is blijven houden, Maar ook zeker voor het goed geregelde weekend). De gehele Nederlandse afgevaaardigde Delegatie. Met in het bijzonder Caimin die mij sinds duathlon Alp d Huez 2010 al weet te motiveren door zijn euwige lach waar hij zijn prestaties mee haalt. En dan de niet in mijn stukje genoemde Thijs Wiggers (kamergenoot). Die met zijn 18 jaar als eerste jaars Neo toch een hele knappe wedstrijd heeft gedraait. En dan last but not least alle coaches. Huub Maas, Anke de Boer, Raimond van de Boom en Armand. En zeker ook PTC+ voor de geweldige accommodatie.

Blije Maikel alsnog naar het EK duathlon

Op Zondag 23-03 maart was ik in Belgie voor een teamdag met het Belgische duathlon team CDTG (challenge duathlon team Geel), Waar ik sinds mijn triathlon dip (eind 2009) weer fanatieker aan het sporten geraakt ben (start 2011) Nadat Armand mijn depresieve lichaam Van de bank heb kunnen krijgen. Bij dit team zitten ook de nerderlandse toppers Erik van der Heijden, Armand van der Smissen en Alexander Picard. Tijdens deze dag heb ik enkele malen Gesproken met Armand over het EK in Horst. En blijkbaar in de fietstraining en aansluitende looptraining toch wat indruk gemaakt waardoor hij al snel meldde dat ik het hem moeilijk maakte. Nadat ik hem attendeerde op het Feit dat ik dit seizoen graag zou starten op het EK sprint in Horst a/d Maas. Een wedstrijd die mij altijd goed gelegen heb. Zo behaalde Ik daar mijn eerste Nederlandse titel powerman <23 en de overwinningen in 2009 en 2008. Ik weet dat ik deze winter door ziekte/werk niet Optimaal heb kunnen trainen en dat ik mijn beste vorm nog niet heb. Maar ik zit er zeker niet heel ver meer vanaf. Dit merk ik vooral aan de Baantrainingen waar ik in steeds lagere HF snellere tijden kan noteren. Aan het eind van de dag zouden ik en Armand het er later nog over hebben zo klonk het. En dat gebeurde ook. Dinsdag 25-03 kwam het verlossende woord. Nadat ik Armand inzage heb gegeven in mijn Trainingpeaks Account iets wat voor mijn doen vrij zeldzaam is hij tot het besluit gekomen me toch op te stellen en mij de kans te geven weer eens op een EK te starten. Een keuze waar ik hem heel dankbaar voor ben. En zal hem en mezelf niet teleurstellen. Een EK kan tenslotte raar lopen. Veel mensen vragen mij waarom ik als (triathleet) ook veel duathlons doe. Het antwoord is vrij simpel, doe er eens een als triathleet en je zal zien dat een duathlon zwaarder zal zijn dan de meeste triathlons. Er is minder rust in de wedstrijd. Een triathlon is in script te schrijven. Lange vele duurtrainingen, Hard zwemmen, fietsen op 85% en alles eruit op het lopen. Een duathlon is een stuk meer koers. De eerste run is een sprint van 5km en ipv. Herstellen op de fiets is het vaak al vanaf km 1 sprinten geblazen wil je bij de groep blijven. Als je er na de eerste run al bij zit. Dan na 20km demarrages (versnellingen) begint de tweede run waarbij je benen vaak dood voelen en je ze dwingt 2.5km all out te gaan. ( Ik denk dat een triathleet die duathlons doet uiteindelijk een betere triathleet zal zijn, daar zijn overigens genoeg voorbeelden van o.a Silva(POR), Mario Mola(ESP), Tim Don(GBR). Ik heb nog ruim 2 weken tot het zover is en op 13-04 het startschot gegeven zal worden. En heb nog heel wat arbeid te verrichten en Af te zien. Maar ik heb er zin in. En zal er zeker klaar voor zijn. Daar zal ik iig alles voor doen. Ik heb er zin in. En het voelt fijn om het vertrouwen te krijgen hier te mogen staan.

Traditionele Seizoenstart TVH Duathlon

Op zondag 16-03-2014 was dan eindelijk de voor mij traditionele seizoensstart met de duathlon van Hilversum. Dit zou tevens een van de eisen zijn voor het EK duathlon te Horst aan de Maas. Iets waar ik eind vorig jaar eigelijk naar toe had willen werken. Helaas verliep mijn voorbereiding niet ideaal. Horror winter: Dat is kort samen gevat hoe mijn winter er uit zag. En is ook 1 van de redenen waarom het op mijn blogspot zo stil was. Ik heb eigelijk vanaf 4 weken voor egmond t/m 3 weken na het NK 10km lopen sukkelen met de gezondheid en werk. Weken van 60+ uur/ avonddiensten waardoor ik geen baantrainingen kon doen. Ochtenddiensten waardoor ik niet kon zwemmen en dan was er nog die verkoudheid en druk op de longen waar geen eind aan leek te komen. Gelukkig was ik een week of 3 geleden weer fit genoeg om de trainingen op te pakken. Dit net op tijd voor mijn trainingsweek met de wieler vereniging Alcmaria in Mallorca waar ik een goede week van 30 uur op het zadel heb weten te maken. Hier vond ik naast wat van mijn vorm ook weer plezier en motivatie terug heb kunnen vinden. De week na Mallorca het lopen voorzichtig weer opgepakt net als het zwemmen voor zover dat mogelijk is met me werk. En Zondag was het dan zover, om 11.30 uur zou het startschot van duathlon Hilversum klinken en daarmee ook het startschot van mijn seizoen. De benodigde top 3 plaats voor een kans op het EK had ik al uit het hoofd gezet gezien de omstandigheden en de voorbereiding. En ik besloot vooraan te starten en zo lang mogelijk van voren mee te lopen. Niet met Jorik van Egdom en Alexandre Picard die zijn nog 2 maten te groot zeker als je zo goed als geen snelheidstrainingen achter de rug heb. Maar ipv. daarvan liep ik mee op plaats 3 om van daaruit te bekijken wat er mogelijk zou zijn. Tot mijn verbazing liep ik vrij soepel en makkelijk mee in de eerste 3 van de 4 ronden, Maar daarna moest ik Mark Hamersma van team TTW toch echt laten gaan. Na een niet zo super snelle wissel, verloor ik nog eens een aantal plekken waardoor ik rond plek 15 kwam te zitten op de fiets. Al snel vond ik tijdens het fietsonderdeel Waldo van Hemert. (mocht iemand ooit een knecht zoeken voor een koers zoek contact met hem want zelfs op 7m lijkt het wel vakantie). Na ongeveer anderhalve fietsronde kwam er een andere turbo voorbij en opnieuw besloot ik daarmee mee te rijden op gepaste afstand (na mijn zandvoort trauma uit 2011 stayeren we maar niet meer). Uiteindelijk de wissel in En gek genoeg vond ik het gevoel waar ik lange tijd naar opzoek was en liep ik soepel en voor mijn gevoel ook snel de tweede run. Al snel liep ik mezelf dan ook terug de top 10 in. Na uiteindelijk in de laatste ronde nog wat mensen voorbij te zijn gegaan haalde ik de finish in een tijd van 57.13 (geen toptijd, maar ondanks de winter en voorbereidingen toch zeker sneller als vorig jaar) op de 7de plaats (exact de zelfde positie als vorig jaar). Deze wedstrijd motiveerd me toch wel richting komend seizoen. Waarvan ik zal genieten en dit hopelijk het begin is van een mooi seizoen. 1 0:54:05 Jorik van Egdom 2 0:54:42 Alexander Picard 3 0:55:56 Mark Hamersma 4 0:56:11 Jan-Roelf Heerssema 5 0:56:16 Thijs Wiggers 6 0:56:47 Niels Esmeijer 7 0:57:13 Maikel Zuijderhoudt 8 0:57:18 Gerben Schreurs 9 0:57:20 Peter Res 10 0:57:30 Thomas Nijman

Je weet pas wat je mist als je het vind. (Egmond).

Ik heb een tijdje nagedacht of ik mijn verslag over mijn 2de egmond wel moet plaatsen. Na lang ziek zijn en een periode van in totaal 4 weken niet trainen eisten hun tol. De week voor Egmond was er de fartleg. Training 1 na de 4 weken. Deze verliep al alles behalve soepel en dan wil je al te snel weer te hard lopen. Geen wonder dat ik de halve training moest toe kijken hoe iedereen mij achterliet en ik achter de feiten aanliep. Woensdag de baantraining met wat 1000tjes Ook hier liep ik niet al te best. Ik had al moeite met de tempo's 3.20 de km. En dit werkte best frustrerend. Zaterdag dan de wedstrijd voorbereiding en deze was qua gevoel in tegenstelling tot de andere trainingen best hoopvol. Zaterdag 13.25 Nadat het inlopen goed voelde, starten met goede hoop, en zelfvertrouwen. PANG!! Het startschot. Ik had met mijn trainer Ruud van der Laan al afgesproken 1.20 te lopen maar de eerste km was er een vol vertrouwen. Mee met de jongens van TDR vlak achter Tim Bolink. 2km gaat nog steeds soepel ''voelt best oke eens kijken hoelang we dit vast kunnen houden''. 3km ''Nu voelt het toch wel zwaar''. Ik kijk eens op me horloge (''waarom doe ik dat ding dan ook om''). 10.07 " Zo hoort dat niet te voelen". Me luchtwegen beginnen te piepen en bij het opdraaien van het strant na c/a 3.5km Dit trek ik niet op het strad, toch niet hersteld. 4km punt hier komt de grootste vijand in een wedstrijd genaamt ''Twijfel". ineens spoken er dingen door mijn hoofd, (wat doe ik hier nog, is het niet beter om terug te gaan, ik had beter thuis kunnen blijven''). De ene na de andere loper haalde mij in en ik bleef knokken tegen de twijfels. Tempo lag nu zo laag dat het meer als een duurloop leek als een wedstrijd. Nog meer lopers voorbij de 1 fanatieker als de ander. Ik besloot tot het einde van het strand rustiger aan te doen en daarna kijken of ik terug misschien nog wat kon versnellen. ''Dit werkt, de luchtwegen worden minder''. Half weg koers is het publiek met rijen opgesteld langs de kant. Iedereen moedigde elkaar aan zelfs de lopers onderling. Opeens merkte ik dat het makkelijker begon te lopen. Ik besloot in de duinen nog iets rust te houden tot de verharde weg. Hier kwam ik erachter waar het ook al weer om gaat. Ik ben door het trainen als triathleet de pure passie voor het lopen uit het oog verloren. Ik begon te genieten en voelde gelijk mijn tempo omhoog gaan. De longen brandde maar het was dragelijker als op het strand. Ineens genoot ik van het lopen en van de omgeving. Ik besloot gas te geven en uiteindelijk liep ik nog een matige 57' op de 15km. Maar dit deed me tot mijn verbazing vrij weinig. Ik haalde de ene na de andere loper in en dit zonder dat het me veel moeite kosten. Ik liep een tempo waarbij ik kon genieten en waarbij ik gezien een toptijd toch niet meer haalbaar was niet alleen van het lopen maar ook de sfeer en de omgeving. De hijgende lopers en de fanatieke,gezellige supporters. Die bijdragen aan het goede gevoel. Steeds beter kwam ik in mijn ritme en bij elke stap voelde het soepeler. Even voelde ik de passie die ik sinds URT niet meer heb gevoeld. En even lonkte me benen naar me. ''Het hoeft niet nu, geniet''. Alsof iets me wakker wilde schudden dat ik de afgelopen periode in trainingen te fanatiek geweest was en te veel met presteren bezig, Alles moet sneller en beter''. Dat is iets wat ik afgelopen trainingen en periodes meerdere malen heb herhaald. Ik ben niet voor niks zoveel en lang ziek geweest. Ik maakte de grootste fout die je als (tri) athleet kunt maken, Ik luisterde niet naar me lichaam. Erger nog ik dwong me lichaam te luisteren naar wat ik wilde. Nadat ik dit besefte zat ik al in de laatste 3km en deze heb ik gelopen op een constant tempo met een lichte glimlach. Wetende dat mijn tijd weer gaat komen. ''Moet ik alleen wel beter luisteren naar mijn lichaam''. Uiteindelijk ndat ik al lachend de finish passeerde in 1.20.17 zo een 4' langzamer als vorig jaar. Zag ik me ouders en een glimlach zei genoeg. Het gevoel komt terug. Miss niet vandaag, misschien niet morgen. Maar zeker snel als ik luister naar mijn lichaam. Op naar het NK 10km in Schoorl.