vrijdag 4 september 2015

Duathlon Borne

Op zaterdag 29-08-2015 was het eindelijk zover, het lang verwachte moment… na een heel seizoen van triathlons had ik eindelijk genoeg vertrouwen in mijn heup om mijn duathlon rentree te maken. De heupblessure lijkt over en ik loop ondertussen 2-3 weken weer naar behoren. Nog niet het aantal kilometers als ik zou willen maar mijn tijden van de laatste wedstrijden liegen er niet om. De laatste test was de eredivisie triathlon in Venendaal. Ik was daar de 4de man tijdens de teamwedstrijd en die voelde goed. De week daarvoor testte ik mijn heup tijdens de trackmeeting in Utrecht op de 3000m na 1 week trainen liep ik naar een 9.15 een tijd waar ik mijzelf voor schaam wat eigenlijk niet zou moeten na alle ellende van afgelopen seizoen. Maar wat voor mij vooral belangrijk was, is het feit dat de heup het hield. En Borne was pas 2 weken later dus ik kon nog 2 weken trainen. In de 2 weken daarop kwam ik in een soort van rollercoaster ik leerde de dag van de trackmeeting mijn huidige vriendin kennen (liefde is altijd goed voor prestaties) een soort gelegaliseerde doping. En er was gezien de trainingen die ik afwerkte genoeg vertrouwen voor een duathlon rentree. Er was alleen 1 probleem…. De inschrijving zat vol. Snel mailde ik de organisatie met het verzoek toch te mogen starten en gelukkig wilden ze bij hoge uitzondering een startplek extra toedienen. De hele week voor de wedstrijd was ik enthousiast en dat was in trainingen duidelijk te merken. De zenuwen bleven gelukkig weg en ik kon relaxed als vorig jaar vol vertrouwen naar de wedstrijddag gaan. Bij het inlopen voelde de benen stroef maar het vertrouwen bleef evenals het goede gevoel. Mentaal ben ik dit hele jaar nog niet zo sterk geweest. En als het lichaam op 85% zit en mentaal 100% ach dan komt het wel goed. Ik zocht mijn plekje voor de start uit op rij 3-4 ik start nooit graag vooraan. De keuze bleek goed. Na het startschot schoot Stijn Posthuma er als een speer vandoor. Ik keek het in de eerste 500m eens aan en zag dat de groep daarachter met oa. Pico (Alexander Picard) Joep Staps erachter aan lopen en al vrij snel daarna sloot ik aan. Ik grapte ‘’dat ze Stijn wel erg makkelijke lieten lopen’’, en nog geen 2 tellen later leidde ik de achtervolging. Heel even dook de twijfel op in mijn hoofd aka verstand en dat is nooit handig in wedstrijden… Een stemmetje in mijn hoofd zei ‘’Maikel doe niet zo gek je loopt pas 3 weken naar behoren, dit is leuk voor in een triathlon, hier kan iedereen lopen’’. Maar besloot zoals wel vaker niet naar verstand te luisteren en bleef doorlopen op een tempo dat goed voelde maar niet te gek. Stijn was gevlogen dacht ik en al snel pakte ik een kleine voorsprong op de groep. (althans tot de trap kwam want die dorst ik met mijn heup nog niet vol op te lopen). Daarna had ik al snel weer een gaatje op de groep Pico, Joep, Pim en Gerben en deze keer besloot ik maar te kijken of ik het vol kon houden tot de wissel. Als dat niet lukte had ik in ieder geval de 2de looptijd ook leuk na alle blessureleed. Tijdens de tweede ronde zag ik op het lange rechte stuk naar de wissel ineens dat Stijn helemaal niet zo een grote voorsprong meer had. En uiteindelijk wisselde ik zo een 15’’ achter hem. Met achter mij Pico the bastard. Voor de mensen die Pico niet kennen. ‘’Een goede Alexandre Picard zou cancellara doen bibberen’’. Al eigelijk meteen na de wissel was Pico erbij. Alleen kwam hij niet in zijn schoen dus hielp hem met een duwtje. Na 2km fietsen was het voor mij al snel goed de tijdritfiets en mijn heup zijn nog niet echt vrienden en dus liet ik Pico gaan. Daarna kwam ook Pim voorbij die een tempo reed wat ik wel kon volgen op een gepaste afstand evenals Stijn… Pim en ik gaan lang terug in 2011 deed ik mijn laatste race tegen hem en weet dat hij volop aan het trainen is voor Zofingen, Achter mij op gepaste afstand fietste Stijn. Met deze mannen de 2de run in gaan leek mij voor mijn heup te gewaagd maar Stijn had de eerste run heel hard gelopen en wist niet of hij nog zo een 2de run zou kunnen lopen, Pim liep een paar weken terug nog een lage 32 er laatste x dat ik dat liep was Schoorl afgelopen editie vlak voor mijn blessure. Maar ik besloot het hoofd cool te houden. En af te wachten tot de tweede run. Uiteindelijk ging het alleen nog om plaats 2 want Pico zie je niet meer terug zodra die uit het zicht is. De tweede wissel verliep soepel voor mij doen. Ik reed 10 meter achter pim de wissel uit en Stijn zat nog 10m achter mij. Ik wisselde en liep op een meter of 10 achter Pim de Wissel uit. Toen ik omkeek zag ik ook Stijn lopen en nam mezelf voor gas te geven meteen na de wissel. Na 200m was ik weer bij Pim en ik wilde er meteen op en over wat lukte, Ik dacht HOTS!! Ik wist dat ik sowieso derde zou zijn van Stijn ontbrak na de wissel ieder spoor. En weg was ik. 1m,2m,3m maar geen moment was ik er echt gerust in. De wedstrijd was in Borne en Pim is een tukker pur sang En overal waar ik liep hoorde ik al snel zijn naam uit het publiek geroepen worden. Dus wist dat de laatste run een zware zou zijn. Gelukkig hield ik mijn tempo vol maar dit was wel weer even hele andere koek dan de triathlons die ik gedaan heb. Zelfs Alp d´ Huez was minder zwaar voor mijn gevoel. Uiteindelijk liep ik 1 minuut goed op Pico, maar kwam toch nog 30sec te kort. Maar dit rentree was veel mooier dan ik zelf vooraf had gedacht. Ik weet meteen ook weer hoe zwaar duathlon werkelijk is…