Duathlon Borne

Op zaterdag 29-08-2015 was het eindelijk zover, het lang verwachte moment… na een heel seizoen van triathlons had ik eindelijk genoeg vertrouwen in mijn heup om mijn duathlon rentree te maken. De heupblessure lijkt over en ik loop ondertussen 2-3 weken weer naar behoren. Nog niet het aantal kilometers als ik zou willen maar mijn tijden van de laatste wedstrijden liegen er niet om. De laatste test was de eredivisie triathlon in Venendaal. Ik was daar de 4de man tijdens de teamwedstrijd en die voelde goed. De week daarvoor testte ik mijn heup tijdens de trackmeeting in Utrecht op de 3000m na 1 week trainen liep ik naar een 9.15 een tijd waar ik mijzelf voor schaam wat eigenlijk niet zou moeten na alle ellende van afgelopen seizoen. Maar wat voor mij vooral belangrijk was, is het feit dat de heup het hield. En Borne was pas 2 weken later dus ik kon nog 2 weken trainen. In de 2 weken daarop kwam ik in een soort van rollercoaster ik leerde de dag van de trackmeeting mijn huidige vriendin kennen (liefde is altijd goed voor prestaties) een soort gelegaliseerde doping. En er was gezien de trainingen die ik afwerkte genoeg vertrouwen voor een duathlon rentree. Er was alleen 1 probleem…. De inschrijving zat vol. Snel mailde ik de organisatie met het verzoek toch te mogen starten en gelukkig wilden ze bij hoge uitzondering een startplek extra toedienen. De hele week voor de wedstrijd was ik enthousiast en dat was in trainingen duidelijk te merken. De zenuwen bleven gelukkig weg en ik kon relaxed als vorig jaar vol vertrouwen naar de wedstrijddag gaan. Bij het inlopen voelde de benen stroef maar het vertrouwen bleef evenals het goede gevoel. Mentaal ben ik dit hele jaar nog niet zo sterk geweest. En als het lichaam op 85% zit en mentaal 100% ach dan komt het wel goed. Ik zocht mijn plekje voor de start uit op rij 3-4 ik start nooit graag vooraan. De keuze bleek goed. Na het startschot schoot Stijn Posthuma er als een speer vandoor. Ik keek het in de eerste 500m eens aan en zag dat de groep daarachter met oa. Pico (Alexander Picard) Joep Staps erachter aan lopen en al vrij snel daarna sloot ik aan. Ik grapte ‘’dat ze Stijn wel erg makkelijke lieten lopen’’, en nog geen 2 tellen later leidde ik de achtervolging. Heel even dook de twijfel op in mijn hoofd aka verstand en dat is nooit handig in wedstrijden… Een stemmetje in mijn hoofd zei ‘’Maikel doe niet zo gek je loopt pas 3 weken naar behoren, dit is leuk voor in een triathlon, hier kan iedereen lopen’’. Maar besloot zoals wel vaker niet naar verstand te luisteren en bleef doorlopen op een tempo dat goed voelde maar niet te gek. Stijn was gevlogen dacht ik en al snel pakte ik een kleine voorsprong op de groep. (althans tot de trap kwam want die dorst ik met mijn heup nog niet vol op te lopen). Daarna had ik al snel weer een gaatje op de groep Pico, Joep, Pim en Gerben en deze keer besloot ik maar te kijken of ik het vol kon houden tot de wissel. Als dat niet lukte had ik in ieder geval de 2de looptijd ook leuk na alle blessureleed. Tijdens de tweede ronde zag ik op het lange rechte stuk naar de wissel ineens dat Stijn helemaal niet zo een grote voorsprong meer had. En uiteindelijk wisselde ik zo een 15’’ achter hem. Met achter mij Pico the bastard. Voor de mensen die Pico niet kennen. ‘’Een goede Alexandre Picard zou cancellara doen bibberen’’. Al eigelijk meteen na de wissel was Pico erbij. Alleen kwam hij niet in zijn schoen dus hielp hem met een duwtje. Na 2km fietsen was het voor mij al snel goed de tijdritfiets en mijn heup zijn nog niet echt vrienden en dus liet ik Pico gaan. Daarna kwam ook Pim voorbij die een tempo reed wat ik wel kon volgen op een gepaste afstand evenals Stijn… Pim en ik gaan lang terug in 2011 deed ik mijn laatste race tegen hem en weet dat hij volop aan het trainen is voor Zofingen, Achter mij op gepaste afstand fietste Stijn. Met deze mannen de 2de run in gaan leek mij voor mijn heup te gewaagd maar Stijn had de eerste run heel hard gelopen en wist niet of hij nog zo een 2de run zou kunnen lopen, Pim liep een paar weken terug nog een lage 32 er laatste x dat ik dat liep was Schoorl afgelopen editie vlak voor mijn blessure. Maar ik besloot het hoofd cool te houden. En af te wachten tot de tweede run. Uiteindelijk ging het alleen nog om plaats 2 want Pico zie je niet meer terug zodra die uit het zicht is. De tweede wissel verliep soepel voor mij doen. Ik reed 10 meter achter pim de wissel uit en Stijn zat nog 10m achter mij. Ik wisselde en liep op een meter of 10 achter Pim de Wissel uit. Toen ik omkeek zag ik ook Stijn lopen en nam mezelf voor gas te geven meteen na de wissel. Na 200m was ik weer bij Pim en ik wilde er meteen op en over wat lukte, Ik dacht HOTS!! Ik wist dat ik sowieso derde zou zijn van Stijn ontbrak na de wissel ieder spoor. En weg was ik. 1m,2m,3m maar geen moment was ik er echt gerust in. De wedstrijd was in Borne en Pim is een tukker pur sang En overal waar ik liep hoorde ik al snel zijn naam uit het publiek geroepen worden. Dus wist dat de laatste run een zware zou zijn. Gelukkig hield ik mijn tempo vol maar dit was wel weer even hele andere koek dan de triathlons die ik gedaan heb. Zelfs Alp d´ Huez was minder zwaar voor mijn gevoel. Uiteindelijk liep ik 1 minuut goed op Pico, maar kwam toch nog 30sec te kort. Maar dit rentree was veel mooier dan ik zelf vooraf had gedacht. Ik weet meteen ook weer hoe zwaar duathlon werkelijk is…

De stilte en de Marathon

De Stilte Doorbroken: Het is alweer een tijd geleden sinds mijn laatste Blog. Maar er waren dan ook niet super resultaten om over te schrijven. En door het voorbereiden op de Amsterdam marathon na het EK duathlon ja u leest het goed de marathon. Maar eerst even kort een samenvatting van deel 2 van mijn seizoen, slechts een schim van fase 1 die duurde tot Kortrijk. Waarbij ik mij plaatste voor het EK in Weyer. Waardoor ik door mijn ‘’over enthousiasme’’ een van de domste beginnersfouten maakte die ik wel vaker maak. Ik trainde gewoon vrolijk door zonder rust periode… In Alp d’ Huez werd voor mij al snel duidelijk dat er iets niet goed zat. De looptijd daar was echter gelijk aan die van menig amateur en om nou te zeggen dat ik als mezelf omhoogreed. Daarna was nog een week trainingsstage en de fietsbenen kwamen terug maar het goede gevoel bleef echter weg. Na nog een kleine valpartij waardoor ik in de thuiswedstrijd in Geel van CDTG niks kon klaarspelen reste me nog maar 1 ding. Rusten na 1 week van compleet niks doen voelde het iets beter maar nog niet super. En besloot gas terug te nemen om hopelijk zo me EK te remmen de cijfers logen er ook niet om. Ter indicatie van het wk trainde ik 15-25 uur per week en woog ik 68kg om 1.86 en gaf mijn gevoel gemiddeld een 9 Na Geel woog ik 77kg om 1.86 en gaf mijn gevoel tot aan het EK gemiddeld een 5. (Niet dat het niet goed ging maar als ik het trainen te serieus op pak wil ik nog wel eens het goede gevoel en plezier verliezen en daarbij verlies ik ook het plezier om te presteren. Uiteindelijk in Oostenrijk veel rusten, 2de op het EK Team relay. Waar de benen best redelijk voelde. Ek zelf was een drama vanaf km 2. Uiteindelijk op de fiets aan kunnen sluiten bij Caimin en Gerben en Caimin vervolgens naar de groep daarvoor kunnen loodsen en uiteindelijk kreeg ik DSQ omdat ik 1 voet over de lijn was afgestapt en in wissel 1 me fiets van het rek viel wat word gezien als fiets pakken zonder helm. Maar laat me fiets dan ook niet vallen. Uiteindelijk kan ik er wel om lachen. Ik heb genoten en vastbesloten nog eens terug te komen om het beter over te doen. Al kwam mijn fijnste gevoel omdat ik daarna iets zou gaan doen wat ik al van kinds af aan wil doen…. De Marathon: Je zou denken dat ik als triathleet uit Almere 1 droom en doel zou hebben, ‘’De hele triathlon in Almere’’. Helaas moet ik die mensen die dat denken teleurstellen. Ik heb helaas totaal geen ambities voor de hele triathlon, en heb die ook nooit gehad. In tegenstelling tot een ander evenement. De Marathon, Als kind ging ik al eens kijken bij me pa. En naarmate ik ouder werd liep ik steeds liever zelf kortere wedstrijden tijdens marathon evenementen. Zowel de sfeer als de beleving pakte mij vrijwel meteen aan. Maar wilde eerst rijpen op de kortere afstanden. Ik denk dat 2011 de eerste keer is geweest dat ik openlijk over dit gevoel sprak met mijn toenmalige trainer bij URT (Joop van Amerongen). En dat wekte al de nodige kriebels op. Vorig jaar na de Halve zou ik dit jaar weer mee doen ‘’Althans dat was mijn plan’’. Maar de eredivisie team-relay gooide roet in het eten. Tel daarbij op dat ik voor 2015 en hopelijk nog veel langer wordt ondersteund door hardlooptoppers Run2day Almere en Mizuno (sponsor van de Amsterdam marathon). En al vrij snel was de keuze gemaakt. Ofja snel. Al heb ik pas toen ik 100% zeker was dat ik door de team-relay de halve zou missen de knoop definitief doorgehakt. Wonderbaarlijk: Al Snel tijdens de voorbereidings trainingen waar ik gemiddeld de 150km per week heb aangetikt om mijn snelheid om te zetten naar duur in een periode van 8 weken specifieke training en een piekweek van 240km raakte ik elke training gemotiveerder en gepassioneerder. Relaxter en uitgeruster. Ik genoot ineens van het lopen elke stap elke training opnieuw en opnieuw. Iets wat ik lange tijd niet gehad heb. Bij te weinig rust en bij te veel mentale serieusheid verlies ik mijn passie nog wel eens. Ik moet het los aanpakken. Zin om een avondje wat te gaan drinken, gewoon doen. Wedstrijdspanning ?? Loop voor de lol niet voor de tijd. Zeker in triathlon en duathlon is tijd vaak niet iets heel betrouwbaars gezien de lengte van vele parcoursen. Maar das bijzaak. Voor Amsterdam had ik dan ook totaal geen stress en totaal geen zenuwen in de voorbereiding alleen een hoop plezier. En met dat plezier kwam de motivatie terug. Zenuwen niet maar kippenvel van het genieten had ik regelmatig. Op zondag 19-oktober was het zover. Zenuwen waren er nog steeds niet ook niet bij de start. Ik nestelde mij al snel na het startschot achter fransua, onze tijden zijn op veel wedstrijden gelijk laatste jaren en wilde niet te hard van start gaan. Eerste 10km voelde goed en vergat de tijd te kijken maar dan Pip Tesselaar stapt iets naar links net voor het 10km punt en voor mij zie ik Thijs Feuth. Een oog op de klok en ik wist genoeg, ‘’34.13’ Shit te hard en veel te hard ook.. Ruim 3’’’. Ik besloot te lossen en lekker op gevoel door te lopen. En alles leek lekker te gaan tot het draaien aan het einde van de Amstel…. Halve Marathon punt weer te hard 1.15.49 7’ te hard. En alles voelde vrij oke tot 25km waar de eerste steek in mijn zij kwam… Doorlopen ging nog zij het iets trager maar nog goed voor 18’ tempo op 5km. 30km De steken werden erger en gedwongen moest ik naar 4’ per km… Balen maar helaas ik wilde niet stoppen met rennen uit angst daarna niet op gang te kunnen komen. 35km punt.. .Over en uit door de steken was het tempo weg… Gek genoeg…. Ik verwachtte dat 35km het punt zou zijn dat mijn benen me in de steek zouden laten, maar die voelde goed ofja voor zover iets goed kan voelen na 35km tempo lopen. De wind speelde laatste stuk helaas ook niet in het voordeel. Helaas was het volledige tempo eruit en uiteindelijk debuteerde ik wel nog in een tijd van 2.46.08 waarmee ik 15de nederlander ben geworden. Ik ben zeker tevreden met dit debuut. A. omdat ik weet dat dit veel sneller moet kunnen. B. Dit is denk ik wel het mooiste en leukste wat ik ooit op sportief gebied gedaan heb zowel het trainen als het lopen. Waar en wanneer weet ik nog niet, ik zal eerst mijn planning eens aan Ruud voorleggen en dan verder zien. Ik beloofde mezelf vooraf hierna 2 jaar geen marathon meer te lopen. Maar de pijn en ervaringen van een marathon zijn toch wel heel erg verslafend. Ik vlak dan ook niet uit in 2015 weer een marathon te lopen. Zeker aangezien ik mijzelf niet naar het WK duathlon zie gaan in Australië. ''Ál zou dat laatste de tijd mij leren''.