woensdag 15 januari 2014

Je weet pas wat je mist als je het vind. (Egmond).

Ik heb een tijdje nagedacht of ik mijn verslag over mijn 2de egmond wel moet plaatsen. Na lang ziek zijn en een periode van in totaal 4 weken niet trainen eisten hun tol. De week voor Egmond was er de fartleg. Training 1 na de 4 weken. Deze verliep al alles behalve soepel en dan wil je al te snel weer te hard lopen. Geen wonder dat ik de halve training moest toe kijken hoe iedereen mij achterliet en ik achter de feiten aanliep. Woensdag de baantraining met wat 1000tjes Ook hier liep ik niet al te best. Ik had al moeite met de tempo's 3.20 de km. En dit werkte best frustrerend. Zaterdag dan de wedstrijd voorbereiding en deze was qua gevoel in tegenstelling tot de andere trainingen best hoopvol. Zaterdag 13.25 Nadat het inlopen goed voelde, starten met goede hoop, en zelfvertrouwen. PANG!! Het startschot. Ik had met mijn trainer Ruud van der Laan al afgesproken 1.20 te lopen maar de eerste km was er een vol vertrouwen. Mee met de jongens van TDR vlak achter Tim Bolink. 2km gaat nog steeds soepel ''voelt best oke eens kijken hoelang we dit vast kunnen houden''. 3km ''Nu voelt het toch wel zwaar''. Ik kijk eens op me horloge (''waarom doe ik dat ding dan ook om''). 10.07 " Zo hoort dat niet te voelen". Me luchtwegen beginnen te piepen en bij het opdraaien van het strant na c/a 3.5km Dit trek ik niet op het strad, toch niet hersteld. 4km punt hier komt de grootste vijand in een wedstrijd genaamt ''Twijfel". ineens spoken er dingen door mijn hoofd, (wat doe ik hier nog, is het niet beter om terug te gaan, ik had beter thuis kunnen blijven''). De ene na de andere loper haalde mij in en ik bleef knokken tegen de twijfels. Tempo lag nu zo laag dat het meer als een duurloop leek als een wedstrijd. Nog meer lopers voorbij de 1 fanatieker als de ander. Ik besloot tot het einde van het strand rustiger aan te doen en daarna kijken of ik terug misschien nog wat kon versnellen. ''Dit werkt, de luchtwegen worden minder''. Half weg koers is het publiek met rijen opgesteld langs de kant. Iedereen moedigde elkaar aan zelfs de lopers onderling. Opeens merkte ik dat het makkelijker begon te lopen. Ik besloot in de duinen nog iets rust te houden tot de verharde weg. Hier kwam ik erachter waar het ook al weer om gaat. Ik ben door het trainen als triathleet de pure passie voor het lopen uit het oog verloren. Ik begon te genieten en voelde gelijk mijn tempo omhoog gaan. De longen brandde maar het was dragelijker als op het strand. Ineens genoot ik van het lopen en van de omgeving. Ik besloot gas te geven en uiteindelijk liep ik nog een matige 57' op de 15km. Maar dit deed me tot mijn verbazing vrij weinig. Ik haalde de ene na de andere loper in en dit zonder dat het me veel moeite kosten. Ik liep een tempo waarbij ik kon genieten en waarbij ik gezien een toptijd toch niet meer haalbaar was niet alleen van het lopen maar ook de sfeer en de omgeving. De hijgende lopers en de fanatieke,gezellige supporters. Die bijdragen aan het goede gevoel. Steeds beter kwam ik in mijn ritme en bij elke stap voelde het soepeler. Even voelde ik de passie die ik sinds URT niet meer heb gevoeld. En even lonkte me benen naar me. ''Het hoeft niet nu, geniet''. Alsof iets me wakker wilde schudden dat ik de afgelopen periode in trainingen te fanatiek geweest was en te veel met presteren bezig, Alles moet sneller en beter''. Dat is iets wat ik afgelopen trainingen en periodes meerdere malen heb herhaald. Ik ben niet voor niks zoveel en lang ziek geweest. Ik maakte de grootste fout die je als (tri) athleet kunt maken, Ik luisterde niet naar me lichaam. Erger nog ik dwong me lichaam te luisteren naar wat ik wilde. Nadat ik dit besefte zat ik al in de laatste 3km en deze heb ik gelopen op een constant tempo met een lichte glimlach. Wetende dat mijn tijd weer gaat komen. ''Moet ik alleen wel beter luisteren naar mijn lichaam''. Uiteindelijk ndat ik al lachend de finish passeerde in 1.20.17 zo een 4' langzamer als vorig jaar. Zag ik me ouders en een glimlach zei genoeg. Het gevoel komt terug. Miss niet vandaag, misschien niet morgen. Maar zeker snel als ik luister naar mijn lichaam. Op naar het NK 10km in Schoorl.