Op 22-06-2013 vond de eredivisie triathlon in Stein plaats. 1 van de grootste en mooiste wedstrijden in Nederland. Ik werd in de ochtend fit wakker en voelde me goed. Al een beetje de hele week. En voelde me er klaar voor, zeker na Amsterdam. Bij aankomst werd gemeld dat de wetsuit keuze voor jezelf was. En op de site stond een mooie 19 graden. Ofja mooi.... Met wetsuit een prima temperatuur. Een klein halfuur na de start werd er anders besloten. Het water zou plots 22,7 graden zijn en dit betekende dus GEEN wetsuit. Hiervan was ik eerst verbaasd. reken maar mee. om 17.30 was het nog 19 graden en werd er met wetsuit gestart. En om 18.30 was het ineens plots 22,7 graden. En dat met een buitentemeratuur van een graad of 15. Maar dat is vooral achteraf. Ik had er nog steeds zin in en zwemmen gaat de laatste tijd weer steeds beter dus vertrouwde erop dat het wel goed zou komen. En besloot er zoals ik dat altijd doe er het beste van te maken. ''Meer als je best kan je toch niet doen''. Om 18.30 gingen we te water. En om 18.31 had ik al spijt en wilde ik het liefst het water weer uit. De kou sloeg me al snel op de luchtwegen en me lichaam werd gevoelloos. Net als Amsterdam ware er ook hier weer lolbroeken die de start ophouden en ik merkte elke seconden dat ik kouder en kouder werd. Eindelijk was daar dan toch de toeter. En ik zwom en kwam best goed weg. Na een kleine 100m begon de ellende al. Me handen werden gevoelloos en kon geen kracht meer uitoefenen. Me benen gingen ipv goed mee met me slagen, naar 2 ijsblokken die aan me romp bengelde. Langzaam zag ik voor me gevoel het hele deelnemersveld voorbij komen. En wist ik dat ik moest maken dat ik het water uit kwam. Na 11.17min goed voor een 48ste zwemtijd. kwam ik over de mat, Na 2 keer terug het water in gevallen te zijn doordat ik er niet uit kon klimmen. Daarna de wissel in, Ik zwalkte van links naar rechts naar me fiets en werd aan alle kanten voorbij gelopen. Ik had totaal geen gevoel meer in me lichaam, voelde me knieën, bovenbenen en kuiten niet meer. Maar ging er vanuit dat als ik op een hoge trapfrequentie zou fietsen ik wel warm zou worden dus besloot toch door te gaan naar me fiets. De helm op was geen probleem. Lazer werkt magneetjes dus dit vastmaken lukt vaak wel. Toen me nummerband, me handen trilde zo erg dat ik daar niks mee kon. Gelukkig stonden me ouders en me vriendin bij het hek langs me fiets. En waren hun zo vriendelijk om deze in elkaar te willen klikken. Eenmaal op de fiets werd het er niet beter op, Er zat totaal geen kracht in. En als je denkt dat in je fietsschoenen normaal al moeilijk is, probeer het dan eens met gevoelloze handen en voeten. uiteindelijk dan toch gelukt, en kon ik mezelf op gang trekken. Al snel kwam ik erachter dat remmen ook niet bepaald een succes was. En blies me handen warm in de hoop dat ik er daarna weer wat mee kon. Ik kon me stuur vasthouden en een soort van remmen meer als dat is voor fietsen niet bepaald nodig. Wel maakte ik me nog steeds zorgen over me benen die als 2 paarse stokjes uit me broekspijpen kwamen en die er alles behalve goed uitzagen. Na 1 ronde kon ik wel wat meer power geven maar nu speelde ook me longen me tegen..... Ik blies in me handen reed lichter dan normaal maar niks hielp meer. Zelfs niet meer kopwerk verrichten en gaten dicht rijden. Ik maakte mezelf wijs dat ik nog de kans had op een goede run en dat ik het met rennen wel wat warmer zou krijgen. En net alsof ik daarop te wachten zat kwam er regen... Gek genoeg kon ik mezelf toch motiveren voor de run en met de tijden die ik laatste tijd weer soepeler loop moest het wel goed komen. Als ik daar nu aan terug denk grote onzin natuurlijk. Maar het is Stein een wedstijd waar ik altijd al veel respect voor heb gehad, en waar ik altijd wil presteren maar ook van wil genieten. Stein zou aangezien ik een week voor de ITU sprint in Holten nog steeds niks van de bond gehoord heb mijn nieuwe Holten worden dit jaar. Eindelijk was het dan zover ik mocht van de fiets na 38min goed voor een 62ste fietstijd. Ofja eindelijk ik hou van het fietsonderdeel zeker in Stein maar verheugde me op een wat warmere run. Daar kwam ik de wissel in, zo makkelijk als me helm normaal vast gaat. Kreeg ik hem niet los, Ook hiervoor kon ik gelukkig rekenen op me familie langs de zijlijn... Die me vroegen om uit te stappen... Als ik ergens een hekel aan heb is het opgeven in wedstrijden niet zozeer om het opgeven zelf. Maar om de onzekerheid die dat met zich meebrengt in de periode daarna. Ik wist zelf ook wel dat het slim en zeker beter zou zijn om te stoppen maar ik ben altijd al wat eigenwijs geweest. Daar ging ik dan naar de run. Ik wankelde nog steeds van links naar rechts en liep voor me gevoel net zo wankellend en waggelend als Alfred J. Kwak. Door me hoofd ging het ook al meer van '' Hij zwemt, hij fietst en heeft het koud''. Na 500m rennen kwam ik bij de lus en besloot daar een Bryan de Krakertje te doen en hoopte dat ik lopend en staant op me benen het finishgebied zou kunnen bereiken... (volgens mij moet dat er best wel hilarisch voor het publiek hebben uitgezien). Ik werd steeds lichter in me hoofd en alles draaide om me heen. De EHBO heb ik helaas niet gehaald. Me ouders en vriendin stonden gelukkig daarvoor en opnieuw met hun hulp en die van speakeraar Ruud de Haan. Kon ik dan toch naar de EHBO. Daar kreeg ik me wedstrijd herinerring. Voor de verandering eens geen goude of zilverkleurige medaille. Maar een goud zilvere deken. Een aandenken waar ik nog nooit zo blij mee ben geweest. Na ongeveer 20min op de EHBO post kreeg ik weer normale kleuren en moest ik plaatsmaken voor de gevallen scott. Die val zag er best serieus uit. Maar regen en veel bochten gaat helaas wel vaker niet goed samen op de fiets. Eenmaal uit de warme post gelopen was het al snel weer koud. En daar was dan ineens de hulp uit onverwachte hoek. Desiree Decker een triathlon/wielren liefhebber die ik via facebook heb leren kennen en daar in de buurt woont bood me aan om bij haar te komen douche en nodigde ons (mij en me familie) ook uit voor een kop thee. Na een tijdje zoeken hadden we dan toch haar huis gevonden. Gelukkig had ik nog de koude deken en was me pa zo lief de kachel in de auto aan te zetten. Daarna voelde ik me al een stuk beter. En merk met de dag dat ik weer fitter raak. Al ben ik nu 2 dagen verder en tintellen me handen nog en voelen me lippen en voeten nog steeds raar en me spieren nog stijf maar dat komt wel weer goed. En hopelijk snel. Helaas zijn er tussen nu en het NK OD niet veel wedstrijden meer. die buiten me vakantie vallen. Dus tijd voor een periode met wat meer omvang en vakantie. Maar ben er op gebrand om dat NK goed te doen zeker na deze teleurstelling.
Graag wilde ik de organisatie me ouders, vriendin en Desiree Decker nog extra bedanken voor hun goede zorg en gastvrijheid.
