Liever een DSQ als een DNF in halve debuut.

Op zaterdag 14-09-2011 was het zover. Mijn eerste halve niet zomaar eentje maar een challenge in eigen stad.
De challenge Almere. Zenuwen waren gek genoeg ver te zoeken ik was ontspannen en had er vooral heel veel zin in. Het vroege opstaan en starten waren denk ik het zwaarst. Alles klopte de weken na het NK, de heup en elleboog werkte weer mee, en had afgelopen zondag tijdens de fartleg in het gooi super loop benen waar ik op hoopte teren.
07.00 waren we dan aanwezig. Gelukkig heb ik de mazzel dat de wedstrijd in Almere is, en dat wil zeggen dat ik zowel me ouders, als vriendin als opa en oma langs de kant zou zien staan. Door de kou en de regen goed laten insmeren met vaseline en de armstukken met zwemmen al aan onder me pak. Om 08.40 was het dan zover het startschot. De hele was al 40min bezig dus konden wij simpel van voet naar voet zwemmen op onze zwemtocht van 1.9km.  na 0:25:19 zat me zwemtocht erop en ik had het belangrijkste advies ''Niet te hard en hou je rust'' goed opgevolgd. Ondanks het rustige zwemmen was het toch goed genoeg om als 10de uit het water te komen. De wissel bevestigde me goede loopbenen want het naar me fietsspullen lopen voelde al soepel. Nog even een aanmoediging naar Dennis Sleeuwenhoek en de wissel in. Gelletje innemen en door, geen zonnebril helaas voor mij ivm de regen. Snel de fiets pakken en weg. Ik kon niet wachten om eens te knallen op me nieuwe fiets die zijn diensten al tijdens de meest bizarre trainingen bewzen had. En in de wedstrijd bleek dit nog maar eens. Helaas lag het parcours er nat en redelijk link bij. Bij de eerste bocht op de grote weg zag ik al 2 fietsers liggen bij de rotonde nog eens 2 en een vliegende ik kijk tijdens wedstrijden niet snel achterom zeker niet als het glad is en ik op me wedstrijdfiets en tubes rij. En als het dan toch geen stayeren is vind ik het ook niet echt nodig. Buiten de linke stukken om merkte ik me fiets, op de rechte stukken zat ik al snel (rustig, want dat was ook hier de boodschap) op de 42gem. Op het stuk dijk wist ik dat de gashendel goed opengedraaid kon worden, en ging ik naar de 50 met een piek van 56 bleek achteraf na het uitlezen van me garmin. Daarna de knardijk, en dan de weg met de stenen dit duurde voor mij een kleine 500m want daarna besloot ik al snel het fietspad op te rijden via het plekje waar de vogelspotters altijd staan (voordeel van een thuis wedstrijd). Reden ?? Simpel probeer eens op een tijdrit fiets met bandjes van 23mm breed en 14 bar lucht in de banden veilig en verantwoord  over een gladde klinkerweg te rijden. Daarna volgde de polderwegen en 2 viaducten hier was ook prima te rijden op de 54x16 en nog steeds soepel op de 40 km/u Daarna richting zeewolde daar zaten we op het fietspad. Bruggetje met losse kleine stenen/grevel ?? Toen zeewolde door en via het dijkje weer een plateau met Grint ?? daarna het veelbesproken bospaadje hier heb ik het tempo eruitgegooit. En reed ik 23km/u en in de bochten heb ik me Garmin maar niet eens meer bekeken. Bij het uitdraaien eindelijk weer de grote weg op en de gashendel kon weer open. Terug naar de 40. Op 60km derde gelletje andere had ik bij 30 en door. Zwaar verzet hoog been ritme alles ging nog soepel. Even bidon pakken water over me een alsof de regen dat niet al genoeg gedaan had. Maar dat opgedroogde zand en etc loopt zo moeilijk op de run later. Toen nog even een Brug met een gladde houten plaat erover. Ik ken het bruggetje en zonder die plaat was het nog minder verantwoord. Gelukkig had ik het parcours al meerdere malen verkend, en ben er nooit een mega voorstander van geweest. Maar ondanks dat was dit me eerste halve triathlon en ik reed ondertussen op plek 6 en liep nog steeds in op de rest. Dus was goed bezig, en reed de hele wedstrijd alleen nog een pluspunt dus en een goede bevestiging op me vorm van het NK OD 2 weken eerder waar ik onderuit ging, gelukkig zonder heel veel erg. Langs de dijk telde ik de km bordjes af 70/75 aan het einde van de dijk naar het keerpunt   kwam er een groepje voorbij met o.a Merijn Schuurman daarin. Ik haalde hem in bij Zeewolde. En ook hij leek de gevaren van het parcours letterlijk ter lijfe hebben gevoeld. na het keerpunt schoof ik hem weer voorbij en toen de dijk af en ja hoor PSSSS daar ging 1 van me banden. ''Please wees me voorwiel'', om de simpele reden pitstop in een dichtwiel spuiten is gedoemd te mislukken. Maar natuurlijk was het achter. Dat werd dus wandellen/rollen geblazen. Naast mij reed nog een engelsman lek (was me pitstop toch nog ergens goed voor). En daar ging ik dan voor me 10km wandeltocht, via het parcours want wilde niet te veel gezeur. Na 7km was het dan zover, ik was bij de coachpost ik had zelf geen coach op de coachpost want na de coachpost moest de halve nog maar 3km. (Miss niet de beste plek voor een coachpost maar wel mijn redding. Ik zag Sharon Zuidervliet staan met Cornelis Scheltinga en Fiona Sleeuwenhoek en vroeg of hun misschien een achterwiel met Shimano/sram passing hadden. '' Dat hebben we helaas niet. ''Sharon had alleen haar omafiets bij de bushalte staan''. ''Prima''!!  Ik wist dat als ik de fiets aan zou nemen ik een DSQ zou krijgen maar heb liever een DSQ achter me naam dan een DNF niet dat die er had gekomen maar hou me materiaal liever heel en had wel weer genoeg gelopen. Dus daar ging ik fiets/schoenen aan hun gegeven fiets aangenomen en daar ging ik met me tijdrithelm op, op de omafiets richting de wissel. Ik haalde 3 mensen in en man wat zullen die gebaald hebben haha. Toen na heel wat rare gezichten en gelach na fiets weg gehangen en naar me loopspullen. voor de mensen die het wilde weten fietstijd was 02:47:47 Met lopen zat het tempo er lekker in en ik liep heel soepel. Bij het Internaat kwam ik een oude kennis tegen die besloot een stuk mee te fietsen. Was erg gezellig en kon zo dus lekker even een babbeltje maken. Al snel haalde ik heel wat mensen in en nadat ik als 99ste aan het lopen was begonnen kwam ik na de eerste loopronde door rond plek 48. De tweede ronde haalde ik de gashendel wat los en besloot ik volop te gaan genieten. Uiteindelijk kwam ik bij de laatste 100m mijn ouders, opa en oma en vriendin nog tegen en besloot ik tijd te nemen om te genieten en ze een knuffel te geven. Vervolgens heb ik zoals de hele wedstrijd al met een big smile met een looptijd van 01:27:48 goed voor de tweede looptijd in mijn leeftijd en een 7de tijd over de hele dag, de finish gepasseerd als 35ste en 3de Almeerder. Maar kreeg van de organisatie al meteen te horen wat ik al wist ''DSQ''. Ondanks dat kon ik er eigelijk alleen maar mee lachen. En kon ik niet wachten om bij de spekkies en het buffet te raken. Waar ik me inschrijfgeld vast en zeker meer dan opgegeten heb. Na de wedstrijd ben ik op twitter wel nog benoemd tot held van de dag. Finishtijd was trouwens uiteindelijk 04:46:28. En dat is precies de tijd die ik optimaal heb genoten van me sport. Achteraf gezien is het jammer want als ik de verloren tijd aftrek bij me eindtijd had ik serieus voor het podium mogen strijden. Al weet ik zeker dat mijn oma fiets actie me nog meer positieve reacties heeft opgeleverd. Nu wacht mij een rustperiode en op naar seizoen 2014 waar ik hopelijk in de eredivisie zal kunnen gaan meedraaien. En nog een paar halve zou kunnen inplannen als dat gaat passen. 1 ding is zeker ik been weer super gemotiveerd en weet nu al dat 2014 een super seizoen gaat worden.

Super NK tot de crash....

Op zaterdag 31-08-2013 was het dan eindelijk zo ver, het NK olympische afstand in Veenendaal.
Na Holten besloot ik geen wedstrijden meer te doen en me te focussen op me trainingen naar dit NK en me debuut op de halve op 14-09. De afgelopen weken waren super na 2 weken vakantie waarin ik al me sportspullen thuis gelaten had, en de enige sport die ik deed was zorgen dat ik zo nu en dan toch nog een stuk tour kon volgen. Wel merkte ik iets wat ik dit jaar nog niet gemerkt had. De motivatie om weer helemaal terug te gaan komen was aanwezig. Ik heb tijd gehad om na te denken en besloot dat ik de laatste wedstrijden van dit seizoen zo goed mogelijk wilde zijn, en dat betekende veel beter dan de afgelopen wedstrijden. Na terugkomst heb ik rustig de trainingen hervat. En kwam weer goed in me ritme en gevoel. Tot de week voor het NK. Na 2 werk weken van meer dan 60 uur en trainingsweken van 14+ voelde ik me een wrak. Tel daar me slaapproblemen bij op en je hebt een zombie. Dit besloot me te doen stoppen met trainen. In 1 week kan je weinig tot geen vooruitgang meer boeken, daarentegen ligt roofbouw heel anders. En dat is wel het laatste wat ik wil nu de motivatie terug was. Donderdag even snel naar de dokter en die kwam met hetgeen wat iedereen al vermoedde oververmoeidheid. Slaaptabletjes waren de uitkomst en voelde me vrijdag alweer iets fitter. En kon zowaar hopen op een lekker en goed NK. Ik wilde er niet heen gaan om tweede te worden. Al was dat onvermijdelijk. En besloot te ontspannen en er het beste van te maken. Toen ik zaterdag wakker werd voelde het super. En zoals sommige misschien wel hebben gezien op het FB filmpje van me mama, was ik er meer dan klaar voor. Om 14.40 was het dan eindelijk zover, de start. Voor de start leek me pakje stuk te zijn, Stefan van Thiel kon me rits niet vinden en Rob Kwaaitaal wist niet dat de rits van boven naar onder dichtging, en dus besloten we met het touwtje de zijflappen aan elkaar te binden. Na de start zwom ik al meteen met een goed gevoel, ik ademde links en zag Sven Strijk ik keen naar rechts en zag Tom Rademaker. Even later net voor de boei zag ik nog even een team4talent atleet. Maar helaas kon ik niet harder daar waar de rest steeds harder ging. Bij ingaan van de laatste ronde lag ik naast Tim Dullaart en Diederik Scheltinga. Na een dramatische wissel zoals ik meestal heb verloor ik die aansluiting snel weer. Ik wilde in het begin nog smijten met me krachten en het gat dicht beuken. Tot ik achter mij een groepje van 3 zag rijden en besloot te wachten. Na 2 en halve ronde was het gat dicht. En konden met een grote groep met o.a Tim Dullaart, Stefan van Thiel, Cornelis en Diederik Scheltinga, Rob Kwaaitaal, Tom Rademaker goed samenwerken. Met nog zo een kleine 11 andere. Al zag ik de meeste gek genoeg pas in de laatste ronde toen ik ineens even achteraan de fietsgroep kwam. Alles leek me goed te gaan en was er gemotiveerd om de loopbenen weer uit de kast te pakken. Ik liep de weken voor het NK niet super maar was ervan overtuigd dat een 33er zeker binnen de mogelijkheden lag... Toen kwam de laastte 180 graden bocht. Ik zag Bryan de Kraker (te) strak indraaien wat inhield dat ik nog strakker in moest draaien. Ik wist van de vorige rondes dat daar steentjes lagen maar kon niet volop me rem gaan als tweede man. Dus hoopte dat ik er heelhuids vanaf zou komen. Helaas dacht het steentje onder me voorwiel daar anders over. Ineens kon ik de groep van onderaf bewonderen. Me wiel schoot de lucht in en daar lag ik. In eerste instantie zat ik 5 meter achter de groep alweer op de fiets maar helaas stonden me remmen vast op me velgen. Toen ik die eenmaal los had en de schade wat aangevoeld had ( me fiets is er helaas erger toe als ik blijkt achteraf). ben ik naar de wissel gefietst. Dit nog net voor de grote groep die achter onze groep zat. Ik merkte al snel dat me heup en enkel de klap het slechtst overleefd hadden. En fietste op me fiets naar me wisselplek. Daar deed ik me schoenen uit en aan en vergat even de helm op me hoofd dus die deed ik ook maar af. En begon te rennen. De eerste 400 a 500m dacht ik nog even dat alles koek en ei was en dat ik het gat miss nog op het looponderdeel kon overbruggen zoals ik dat ook in Amsterdam deed. Maar al snel dacht me heup daar anders over. Ik besloot er een duurloopje van te maken want uitstappen was geen optie. En dat is ook nooit een optie geweest. Ik ben laatste jaar al een paar keer uitgestapt en het enige wat dat doet is onzekerheden meebrengen en twijfels. Toen ik na 2 rondes werd ingehaald door Bas Diederen en Marco van der Stel besloot ik nog even een goede daad te doen en te testen of het goed ging. Na dat Bas een gaatje had geslagen kwam er een motor tussen Bas en Marco ik liep daar ook nog tussen maar de motor vond het blijkbaar een goed idee om op het smalle bruggetje stil te gaan staan. Daar lagen we dan half achterop de motor. Dit deed me besluiten Marco te hazen en het gaatje naar Bas dicht te lopen. Helaas ging dichtlopen niet lukken. Nadat ik hem een bekertje water gaf was daar de jury en ja hoor tijdstraf. Ik kon er wel om lachen want ik was ervan overtuigd dat het door het bekertje zou komen. Maar nee het was door me fietsen naar me wisselplaats. Alsof me valpartij niet erg genoeg was. Mark Oude-Bennink (Team4talent) krijgt hulp bij zijn wielenwissel na ze dranghekken incident waar nog altijd DSQ voor staat naar mijn weten. Maar ook die staat nog altijd in de uitslagen. Maar zo waren er wel meer regels met een korreltje zout genomen, naar mijn weten zijn er ook regels die tijdrithelmen bannen uit de stayer wedstrijden ivm de veiligheid. Maar ik heb er toch heel wat gezien op het pietsparcours net als 90mm velgen. Maar ach  genoeg daarover. Uiteindelijk liep ik rustig naar een 38min op de 10km waarvan de laatste 5 toch wel erg pijnlijk waren. Me Elleboog lag ook goed open en spoelde dit wel steeds met water. Maar dat helpt ook niet veel. Uiteindelijk finishte ik in een tijd van 1:58:20 als 46ste over de finish. Verre van wat ik gehoopt had. Nu hopen op een spoedig herstel en de focus op me debuut op de halve tijdens de challenge Almere.

De motivatie is weer helemaal terug. ''Holten bedankt''.

Op zaterdag 29-06-2013 was het dan zover. De voor mij nog altijd mooiste wedstrijd van nederland, namelijk de triathlon van Holten. Al sinds 2006 geeft deze wedstrijd mij vleugels. En ben ik er op de een of andere manier een betere zwemmer en meer gemotiveerde triathleet als in al me andere wedstrijden. Nadat ik de maandag voor Holten daadwerkelijk mezelf ineens op de startlijst zag staan, zonder hier een bevestiging van te hebben gekregen wist ik dat ik alle zeilen bij moest zetten. Er was alleen 1 probleem, De onderkoeldheid van Stein had me meer gekost dan dat het me achteraf waar zou geweest zijn. Ik had dan ook liever gehad dat ik het eerder gehoord zou hebben. Ik heb de regelementen nog eens opengeslagen en las daarin dat de atleet min 3 weken van te voren geinformeerd zou moeten worden. Helaas is dit achteraf speculeren en ik moet juist vooruit kijken. Probleem 1 werd vervolgd. Ik had nog altijd druk op de longen en last van paarse uitval bij het kleinste beetje kou. Ik zelf moet eerlijk bekennen dat ik me lichaam de week voor holten nogal links heb laten liggen. Gelukkig deden me ouders dat niet en een telefoontje van de huisarts was het gevolg. Die vertelde me alleen niet wat ik hoopte te horen. ''Je zult rust moeten pakken en meer moeten eten als normaal om de reserves aan te vullen, Je zal minstens 2 dagen moet rusten''. Normaal zou ik daar totaal geen moeite mee hebben, maar Holten is een ITU sprint cup... Stilzitten zou me meer stress opleveren en me onzeker maken.. Onzekerheid brengt twijfel aan mezelf en dat zorgt voor druk.. Iets wat ik haat voor wedstrijden. Ik weet zelf ook wel dat ik de beste prestatie wil zetten maar doe dat liever dansend en zingend voor de start als dat ik moet kijken als een overspannen zombie en mezelf van binnenuit opvreet. Dus besloot in extreem lage hartslagen en niet langer dan een uur toch te trainen. (lang leven die vervloekte hartslagmeters). Maandag liep ik 30min met muts en handschoenen want mocht niet te koud gekleed trainen. Dinsdag werd het een uurtje fietsen en zwemmen. Bij alles was me vader erbij om ook daadwerkelijk te kijken of ik wel rustig genoeg deed. Ik kan nogal goed net doen alsof alles goed gaat. Maar wie kent je beter dan je eigen ouders... Woensdag mocht ik wel weer belasten en deed dit zoals ik altijd doe op de wensdag voor een wedstrijd op de Baan. De tempo's waren en voelde goed. Maar over de Hartslagen hebben we het maar niet... Dit schoof ik tijdens en na de training al snel van me af en donderdag was de rustdag. Vrijdag was dan het vertrek naar Holten. Dit vanwege de briefing en het inchecken wat bij internationale wedstrijden altijd een dag van tevoren gebeurd. Woensdag besefte ik me dat ik geen pakje heb. En het pakje van 2009 weiger ik nog altijd te dragen reden ?? simpel Er staat met koeieletters Sportcampus Sittard op bedrukt. En ik weiger reclame te maken voor hetgeen wat in 2009 me ondergang geweest is... Ja mensen het brand van binnen nog steeds... Gelukkig was daar Joris Sels van ZeroD de leverancier in de benelux van de snelste pakken ter wereld bewezen door bijna elke ITU atleet. Die speciaal voor mij vrijdag nog even snel vanuit het mooie België naar Holten toegereden om mijn nieuwe ZeroD Osuit die hun volledig naar ITU eisen bedrukt hebben met ook Omnia Sport daarop vermeld. Ik ben hem hier heel dankbaar voor. Nu zal ook ik in het snelste trisuit op de markt te zien zijn.

Zaterdag was het dan zover, Inchecken dit zorgt bij mij altijd voor de nodige ontspanning en conversaties. Het voeld goed om na zoveel jaar afwezigheid in het internationale circuit terug te zijn. Ook al is dit niet in de vorm waarmee ik die terugkeer graag had gemaakt. Ik voelde me nog steeds ontspannen. Soms probeerde ik wat spanningen te faken maar al snel was er wel weer iets dat een glimlach of lachbui veroorzaakte. Zo was dat dit keer bij het stallen van me fiets de modderpoel die op mijn plaats lag. Ik vroeg de organisatie of dat een hind was en ik het zwemmen mocht overslaan omdat ik een waterfiets had. De man keek me raar aan en vroeg of verder alles goed ging. Dit zijn dingen die mij doen ontspannen. Ik grap wat en maak een babbeltje. Maar weet wel van binnen dat dit is waar ik het voor doe. En dat ik zal vlammen. Dat had ik iedereen beloofd (vooral mezelf). 10 slagen inzwemmen mooi voelt goed dus klaar... Waarom meer doen dan nodig is. Uiteindelijk word de wedstrijd vaak gewonnen door de meest relaxte atleet niet de meest overtrainde of oververmoeide. Dan de lineup dit wekte voor het eerst wat spanningen zeker toen ik de trainingen en Stein in me hoofd erbij ging halen... Gelukkig was daar me mama die me erop wees dat ik me Wetsuit aan had. Daar ging me overconcentratie en de spanning. Gelukkig. Daar werd ik dan eindelijk omgeroepen nummer 472 Maikel Zuijderhoudt. Ik liep het panton op en gelukkig was er nog een plekje rechts. Dit was zeker niet de snelste weg, Maar ik ben al niet de snelste zwemmer en tactisch was dit de beste. Waarom ?? Simpel door rechts te starten kan ik bij de boeien buitenlangs of evt terug aansluiten mocht ik los zijn. Door al het gedrang en geweld valt hier vaak het tempo terug. om 13.40 was de start en me tactiek bleek te werken. Eerste 100m is domweg rammen en daarna kwam iedereen me langszij. Zoals gehoopt viel het tempo weg bij boei 1 en zat ik weer wat meer naar voren. Boei 2 zelfde verhaal en kon ik achteraan de grote groep aanhaken. Helaas verloor ik de aansluiting wel nog iets en kwam ik na precies 09.00min het Water uit. Dit was 12sec sneller als ik deed in 2009 en toen was ik veel meer getraint. En de voorbereiding beter. Toen de wissel ook deze verliep soepel al waren de grote groepen wel al weg... Helaas. Na de wissel begon het fietsonderdeel. Ik sprong een kleine 10m achetr Frank Heestermans de fiets op. En sloot met behoorlijk wat moeite aan. na 4km jojo had ik eindelijk me schoenen aan en vast. En in eerste instantie wilde ik me Amsterdam tactiek ook hier toepassen, namelijk geen krachten verspillen op de fiets en volgas met lopen. Helaas dachten meer mensen in onze groep dat en dacht ik bij mezelf. ''Maikel het is Holten je kan hier niet gaan fietsen op 75% probeer de gok en ga. Ik gokte en zette mezelf op kop met lange beurten, Al snel hierna pikte we Olivier Nass op en vervolgens nog meer geloste triathleten uit de groepen voor ons. Frank nam over Olivier ook en daarna mocht ik alweer al was daar heel af en toe nog een glimp van Gustav Iden een Noor en soms nog de Tsjech Lukas Maiswaelder. Eerste keer holterberg. Hier wilde ik in eerste instantie me slag staan. Maar de Hongaar Daniel Borsanyl en Olivier Nass Hielden het tempo al goed hoog. Boven op de holterberg gebeurt bijna elk jaar het zelfde. Het tempo valt terug en iedereen kijkt naar elkaar. Doordat ik als derde bovenkwam en niet heel hard omhoog gereden had besloot ik in goed tempo door te gaan. En kwam heel even los. Daarna de afdaling. Ook hier gooide ik mezelf naar beneden maar meer dan 50m kreeg ik niet. Waardoor ik beneden de benen weer stil hield om de tweede keer holterberg nogmaals te gaan. Helaas voelde ik krampen komen vlak voor de berg maar die weerhielden me er niet van om tempo te maken op de berg. Boven aangekomen dacht ik '' Waar ben je in godsnaam mee bezig je loopt het hele jaar al super tijden dit hoef jij niet te doen''. Waarom ik het deed... Het is Holten en de wedstrijd was toch al voor een uitslag niet meer heel belangrijk ik wilde er alleen het beste van maken en alles geven. Laten zien dat ook al zit ik niet bij de eerste 10 Ik toch blijf vechten voor een wedstrijd als Holten. Denk dat dat het respect is voor de wedstrijd. En de herinneringen die ik eraan heb. Maar goed, boven op de holterberg wilde ik het tempo opnieuw hoog houden er was tenslotte weer een nieuw gat ontstaan dit keer met de afdaling in het vooruitzicht ging ik er opnieuw voor. Alleen de krampen zette door en baarde me nu toch wat zorgen... Voor me zag ik 2 nederlanders fietsen Glenn Wesseling en die andere kon ik niet thuisbrengen. Achteraf bleek het te gaan om Kars Eijsink. Die de groep voor hun moesten lossen. Raar ?? Nee van Glenn wist ik toevallig dat ook hij woensdag pas te horen heeft gekregen dat hij Holten mocht starten. En hij had in tegenstelling tot mij Vrijdag pas definitief besloten mee te doen. Niet helemaal de juiste voorbereiding op een ETU cup. De 2 nederlanders en de derde man in hun groepje wisten de wissel nog goed voor ons te halen. Ik was vooral bezig met me krampen eruitrekken de laatste km op de fiets. En stapte af. en rende naar me fietsplek. Dit voelde nog best oke, Schoenen aan, ging soepel. En nu rennen... Of toch niet het werd eerder joggen of sloffen noem het zoals je wilt. Maar het beoogde Maikel tempo wat een serieus woord geworden is dit seizoen. Was meer dan ver te zoeken. De hele eerste 1500m was een drama en zag Frank en Olivier steeds verder weg lopen. De andere triathleten waren al ver weg en zag ik al niet eens meer. na 2km kwam er meer tempo in en snel sloot ik terug aan bij Frank. En liepen we Glenn voorbij, Daarna ging ik op jacht naar de Tsjech Lukas Maiwaelder en dmet nog 1500m te gaan was ik bij hem. En ik hoopte hem meteen los te kunnen lopen, Maar klinkend als een hijgende Thomas de stoomlocomotief leek hij wel te herpakken. En ging hij mee. Dan toch maar proberen Maikel Tempo te lopen.. In het ergste geval schoot de kramp er opnieuw in maar ik moet toch blijven knokken en nooit geprobeerd is altijd mis. Dus gaf ik er een snok aan. En kon hem nog voor blijven. Helaas was dit meer een versnelling voor de troostprijs als voor de top 3 maar ik heb er toch van genoten. Ik heb gezwommen zoals ik nog nooit heb gezwommen, de twijfels over me fietsvorm kunnen ook uit het hoofd. En lopen maak ik me normaal ook niet druk om dus waarom zou ik dat na 1keer kramp wel ineens gaan doen...  Uiteindelijk kwam als 49ste met een brede glimlach op me gezicht over de finish. Er had normaal zeker meer in gezeten maar ik heb van elke slag, omwenteling en stap genoten. Volgend jaar hoop ik er weer te zijn. Dan voor een topklassering maar dit jaar draait alles om plezier en trainen. Al wil ik in holten liefst altijd net wat meer.

Kou in Stein te koud voor Maikel.

Op 22-06-2013 vond de eredivisie triathlon in Stein plaats. 1 van de grootste en mooiste wedstrijden in Nederland. Ik werd in de ochtend fit wakker en voelde me goed. Al een beetje de hele week. En voelde me er klaar voor, zeker na Amsterdam. Bij aankomst werd gemeld dat de wetsuit keuze voor jezelf was. En op de site stond een mooie 19 graden. Ofja mooi.... Met wetsuit een prima temperatuur. Een klein halfuur na de start  werd er anders besloten. Het water zou plots 22,7 graden zijn en dit betekende dus GEEN wetsuit. Hiervan was ik eerst verbaasd. reken maar mee. om 17.30 was het nog 19 graden en werd er met wetsuit gestart. En om 18.30 was het ineens plots 22,7 graden. En dat met een buitentemeratuur van een graad of 15. Maar dat is vooral achteraf. Ik had er nog steeds zin in en zwemmen gaat de laatste tijd weer steeds beter dus vertrouwde erop dat het wel goed zou komen. En besloot er zoals ik dat altijd doe er het beste van te maken. ''Meer als je best kan je toch niet doen''. Om 18.30 gingen we te water. En om 18.31 had ik al spijt en wilde ik het liefst het water weer uit. De kou sloeg me al snel op de luchtwegen en me lichaam werd gevoelloos. Net als Amsterdam ware er ook hier weer lolbroeken die de start ophouden en ik merkte elke seconden dat ik kouder en kouder werd. Eindelijk was daar dan toch de toeter. En ik zwom en kwam best goed weg. Na een kleine 100m begon de ellende al. Me handen werden gevoelloos en kon geen kracht meer uitoefenen. Me benen gingen ipv goed mee met me slagen, naar 2 ijsblokken die aan me romp bengelde. Langzaam zag ik voor me gevoel het hele deelnemersveld voorbij komen. En wist ik dat ik moest maken dat ik het water uit kwam. Na 11.17min goed voor een 48ste zwemtijd. kwam ik over de mat, Na 2 keer terug het water in gevallen te zijn doordat ik er niet uit kon klimmen. Daarna de wissel in, Ik zwalkte van links naar rechts naar me fiets en werd aan alle kanten voorbij gelopen. Ik had totaal geen gevoel meer in me lichaam, voelde me knieën, bovenbenen en kuiten niet meer. Maar ging er vanuit dat als ik op een hoge trapfrequentie zou fietsen ik wel warm zou worden dus besloot toch door te gaan naar me fiets. De helm op was geen probleem. Lazer werkt magneetjes dus dit vastmaken lukt vaak wel. Toen me nummerband, me handen trilde zo erg dat ik daar niks mee kon. Gelukkig stonden me ouders en me vriendin bij het hek langs me fiets. En waren hun zo vriendelijk om deze in elkaar te willen klikken. Eenmaal op de fiets werd het er niet beter op, Er zat totaal geen kracht in. En als je denkt dat in je fietsschoenen normaal al moeilijk is, probeer het dan eens met gevoelloze handen en voeten. uiteindelijk dan toch gelukt, en kon ik mezelf op gang trekken. Al snel kwam ik erachter dat remmen ook niet bepaald een succes was. En blies me handen warm in de hoop dat ik er daarna weer wat mee kon.  Ik kon me stuur vasthouden en een soort van remmen meer als dat is voor fietsen niet bepaald nodig. Wel maakte ik me nog steeds zorgen over me benen die als 2 paarse stokjes uit me broekspijpen kwamen en die er alles behalve goed uitzagen. Na 1 ronde kon ik wel wat meer power geven maar nu speelde ook me longen me tegen..... Ik blies in me handen reed lichter dan normaal maar niks hielp meer. Zelfs niet meer kopwerk verrichten en gaten dicht rijden. Ik maakte mezelf wijs dat ik nog de kans had op een goede run en dat ik het met rennen wel wat warmer zou krijgen. En net alsof ik daarop te wachten zat kwam er regen... Gek genoeg kon ik mezelf toch motiveren voor de run en met de tijden die ik laatste tijd weer soepeler loop moest het wel goed komen. Als ik daar nu aan terug denk grote onzin natuurlijk. Maar het is Stein een wedstijd waar ik altijd al veel respect voor heb gehad, en waar ik altijd wil presteren maar ook van wil genieten. Stein zou aangezien ik een week voor de ITU sprint in Holten nog steeds niks van de bond gehoord heb mijn nieuwe Holten worden dit jaar. Eindelijk was het dan zover ik mocht van de fiets na 38min goed voor een 62ste fietstijd. Ofja eindelijk ik hou van het fietsonderdeel zeker in Stein maar verheugde me op een wat warmere run. Daar kwam ik de wissel in, zo makkelijk als me helm normaal vast gaat. Kreeg ik hem niet los, Ook hiervoor kon ik gelukkig rekenen op me familie langs de zijlijn... Die me vroegen om uit te stappen... Als ik ergens een hekel aan heb is het opgeven in wedstrijden niet zozeer om het opgeven zelf. Maar om de onzekerheid die dat met zich meebrengt in de periode daarna. Ik wist zelf ook wel dat het slim en zeker beter zou zijn om te stoppen maar ik ben altijd al wat eigenwijs geweest. Daar ging ik dan naar de run. Ik wankelde nog steeds van links naar rechts en liep voor me gevoel net zo wankellend en waggelend als Alfred J. Kwak. Door me hoofd ging het ook al meer van '' Hij zwemt, hij fietst en heeft het koud''. Na 500m rennen kwam ik bij de lus en besloot daar een Bryan de Krakertje te doen en hoopte dat ik lopend en staant op me benen het finishgebied zou kunnen bereiken... (volgens mij moet dat er best wel hilarisch voor het publiek hebben uitgezien).  Ik werd steeds lichter in me hoofd en alles draaide om me heen. De EHBO heb ik helaas niet gehaald. Me ouders en vriendin stonden gelukkig daarvoor en opnieuw met hun hulp en die van speakeraar Ruud de Haan. Kon ik dan toch naar de EHBO. Daar kreeg ik me wedstrijd herinerring. Voor de verandering eens geen goude of zilverkleurige medaille. Maar een goud zilvere deken. Een aandenken waar ik nog nooit zo blij mee ben geweest. Na ongeveer 20min op de EHBO post kreeg ik weer normale kleuren en moest ik plaatsmaken voor de gevallen scott. Die val zag er best serieus uit. Maar regen en veel bochten gaat helaas wel vaker niet goed samen op de fiets. Eenmaal uit de warme post gelopen was het al snel weer koud. En daar was dan ineens de hulp uit onverwachte hoek. Desiree Decker een triathlon/wielren liefhebber die ik via facebook heb leren kennen en daar in de buurt woont bood me aan om bij haar te komen douche en nodigde ons (mij en me familie) ook uit voor een kop thee. Na een tijdje zoeken hadden we dan toch haar huis gevonden. Gelukkig had ik nog de koude deken en was me pa zo lief de kachel in de auto aan te zetten. Daarna voelde ik me al een stuk beter. En merk met de dag dat ik weer fitter raak. Al ben ik nu 2 dagen verder en tintellen me handen nog en voelen me lippen en voeten nog steeds raar en me spieren nog stijf maar dat komt wel weer goed. En hopelijk snel. Helaas zijn er tussen nu en het NK OD niet veel wedstrijden meer. die buiten me vakantie vallen. Dus tijd voor een periode met wat meer omvang en vakantie. Maar ben er op gebrand om dat NK goed te doen zeker na deze teleurstelling.

Graag wilde ik de organisatie me ouders, vriendin en Desiree Decker nog extra bedanken voor hun goede zorg en gastvrijheid.

Zeer geslaagd NK voor Zuijderhoudt.

Op zondag 16-06-2013 vond in Amsterdam het NK sprinttriathlon plaats. Het begon allemaal al meteen goed de sfeer was meer dan gezellig. En ik had er zin in. In tegenstelling tot me vorige wedstrijden merkte ik hier wel wat spanning. Geen idee of dit kwam omdat ik de afgelopen weken een alles behalve fit gevoel had. De duurloopjes in Z1 voelde als tempoduurlopen en heb een week training gemist door ziek zijn. Ook me tussen de 30 en 50 uurige werkweken speelde niet echt in me voordeel. Afgelopen woensdag ging ik naar de baan voor een training met meerdere malen 400m normaal gaat dit soepel in 72’’ nu moest ik harken voor 72’’. Maar miss kwam dit ook wel door de zenuwen. Om 15.15 was het dan zover de start. 15.00 ging ik ongeveer te water en zwemmen voelde niet super. In tegenstelling tot lopen voelde dit de afgelopen weken wel goed dus hoopte er het beste van. 15.15 werd uiteindelijk wat later omdat de lijn niet bepaald op de lijn was. Maar er was geen lijn dus wij triathleten snapte het niet maar uiteindelijk dan toch de start. Ik was goed weg en zwom vrij vooraan. De eerste boei om werd daar wat overzwommen maar ach dat is altijd het geval. Boei 2 ging al soepeler en daarna vormde zich de groepen. Ik kon net in de staart van de grote groep blijven en kwam zo gelijk met Tim Dullaart het water uit rond plek 30. Ik hoopte op een goede wissel voor zover ik dat kan. Verloor hier wat tijd en de groep. Ik sprong de fiets op en ja hoor problemen om in me schoen te komen. Hoe deed ik dat toch in 2009 ?? komt nu elke wedstrijd terug…. Ik zag Tim weer voorbij flitsen en die heb ik daarna tot het lopen niet meer teruggezien. Ik kwam op gegeven moment in de groep met Diederik Scheltinga maar ook die gooide me overboord. Doordat de persoon voor mij een gat liet vallen en ik me benen niet kon vinden op de fiets om dat gat terug te dichten. En dus liet ik mij terug halen door de groep achter mij met o.a Lars v. Eerden, Frank Heestermans, Cornelis Scheltinga, Menno Iedema en Olivier Nass. De eerste 2 rondes kon ik zo nu en dan nog wat op kop doen maar daarna was het snel over. Na een korte ruzie met een protriathleet was ik er klaar mee. De man kon alleen maar schelden maar zelf meedraaien was te veel gevraagd. Het enige wat ik zei was dat hij ipv schreeuwen en schelden miss eens een beetje door moest rijden. Maar verder dan schreeuwen en schelden kwam hij niet. Ik besloot wat achter de groep te rijden ik heb geen team dus het is niet om te veel te geven. Hopend op me ouwe vertrouwde loopbenen hoopte ik de anderhalveminuut die we verloren hadden dicht te lopen. Na opnieuw een rustige wissel (dit keer bewust om wat extra op adem te komen voor me run ik wilde all out en dat lukt niet als me HF al boven me omslagpunt is). Daar ging ik dan de wissel uit op plaats 30 ongeveer en voelde me benen al meteen verzuren dit kon ik niet hebben en versnelde iets vanaf dat punt begon het al een stuk aangenamer te voelen. Al snel haalde ik de sneller wisselende atleten in. En begon ik me inhaalrace stukje bij beetje snelde ik dichterbij de eerste ronde was ik iedereen van me fietsgroep kwijt. De tweede ronde merkte ik dat het haalbaar zou moeten zijn Tjardo Visser en Omar brons nog bij te halen. De tweede ronde was een kwestie van doorhalen om vervolgens de terugweg na het keerpunt nog een keer te versnellen en alles eruit te gooien. Ik snelde voorbij Tjardo en Omar en liep nog terug naar Rens. Respect voor deze youngster die met zijn leeftijd toch mee versnelde richting finish met mijn tempo. Helaas voor hem en gelukkig voor mij kwam hij op net 3sec na mij binnen. En kon ik finishen als 15de overall. En heb ik door me snelle looponderdeel toch nog een knappe 4e plaats behaald op het NK <23>

De eerste plaats was in eerste intantie voor Bryan de Kraker maar die zou hebben afgesneden in de run en kreeg een tijdstraf van 10sec... waardoor het goud ging naar Donald Hillebrecht en het zilver was een aangename verassing voor Jarrich van Woersem. Brons was voor shortcut Bryan (ik zal hier maar niet te veel worden aan vuil maken want wil geen ruzie krijgen met atleten teams of instanties). Ik werd dus uiteindelijk 4de en ben daar meer dan content mee. En het geeft me veel vertrouwen naar de aankomende wedstrijden.

Swim: 00:09:21 (30ste)
Bike: 00:32:06 (55ste)
Run: 00:16:33 (gedeeld derde met Evert Scheltinga) Overall eindwinnaar. En snelste <23>Finish: 00:59:40 (15de overall en 4de <23>

Kortom het was een meer dan geslaagde wedstrijd en was super gezellig. Ook vond ik het erg leuk dat ouderwets veel familie bij was me Opa, Oma, Vader en Moeder en me vriendin. Zonder hun steun was ik nergens niet in 2009 en nu niet.

Maikel 4de in triathlon Nijkerk.

Op 05-06-2013 zou dan me eerste oefen wedstrijd worden voor het NK in Amsterdam. De eerste wedstrijd nadat ik ziek afgemeld had in Weert. Niet de beste momenten om ziek te worden, Maar wel de beste momenten om je egoisitische zelf aan de kant te schuiven en te luisteren naar je lichaam. Dit zorgde voor een week niks doen. Zondag bij de VDB memorial voelde de benen alweer een stuk fitter en kon op het rondje Kemmel goed op de 100 omwentelingen blijven. De echte power mist alleen nog en zo bleek ook in Nijkerk. Voor de mensen die nog nooit in Nijkerk geweest zijn. Het is een wedstrijd in tijdrit vorm. Je moet hem dus helemaal zelf naar eigen kunnen doen. want iedereen start 10sec na elkaar. Uiteindelijk dankzij me nummer 265 starte ik rond 19.40 en merkte al snel dat ik lekker zwom. Het zwemmen is in het zwembad en door me onder water fase die ik dankzij Florian en andere van watervrienden Almere heb geoefend kon ik mensen ook onderdoor en bij het keerpunt inhalen ipv alleen maar tussendoor. Dit resulteerde zich in een 7de zwemtijd, voor mij niet slecht aangezien ik net 20sec verloor op de 2de tijd. De eerste tijd was onder de 5.00 min van Merijn Ellekamp. Ik kwam uiteindelijk na 05.26 het water uit. Een voor mij redelijke tijd. Toen naar de fiets, wisselen blijft bij mij een issue. En nu moest ik ook nog eens me garmin aanzetten omdat ik wel eens nieuwsgierig was naar me hartslag in een wedstrijd en waar kan dat beter dan een trainingswedstrijd. Door me hartslag kon ik ook zien of ik niet te veel kracht wegsmeet op de fiets, het doel was tenslotte trainingswedstrijdje voor NK volgende week. Fietsen was op me nieuwe wielen van FFWD na niet heel spectaculair. ik reed uiteindelijk de 8ste fietstijd. Vervolgens van de fiets en op naar een opnieuw langzame wissel, merkte ik pas echt wat een week ziek zijn met je kan doen. En ook waarom baantrainingen en interval zo belangrijk is. Ik liep een tempo die ik voor me gevoel in een tempo duurloopje ook liep. Ik kon alleen niet harder. Dit resulteerde in een tijd van 17.07. Goed voor de 4de looptijd maar voor de mensen die me kennen weten dat dit niet veel soeps is. Hoewel ik het voor een duurloopje nog niet eens zo een ramp vind. Uiteidelijk kwam ik met de 4de tijd 00:53:44 over de finish. Niet slecht als je het toppodium bekijkt.

1. Jorik van Egdom
2. Omar Brons
3. Bert Flier
4. Maikel Zuijderhoudt.

Maikel en Fast Forward slaan handen ineen.

Ik ben er trots op dat naast de goede steun en hulp van Omnia sport ik dit jaar ook hulp krijgen van de wielen van Fast Forward (FFWD) op mijn weg terug naar de nederlandse top in de triathlonsport.

 

Maikel en Omnia sport slaan handen ineen voor 2013.

Ik ben er trots op te mogen mededelen dat, Omnia sport voor seizoen 2013 officieel mijn sponsor zal zijn. Zij maken het mogelijk om tegen de beste prijzen het beste materiaal te leveren. En dankzij hun zal ik komend seizoen te zien zijn in een nieuw ZeroD vanguard wetsuite en een nieuw Zone 3 trisuite. Triathlon is een dure sport als je het allemaal zelf moet bekostigen en ben daarom dolblij dat ik sponsoren heb kunnen vinden. Omnia sport is mijn sponsor voor seizoen 2013 met optie op 2014.

Lol, Lachen, Plezier en Genieten.

Op zaterdag 11-05 was het dan zover de start van het eredivisie triathlon seizoen met de UT team triathlon te Enschede. Gezien het gebrek van een eredivisie team voor mij nam ik met 4 mede triathlteten deel aan de recreanten serie. Ons team bestond uit mij en de toppers Arjen van der Meulen, Youri Vaes en Jeroen Leuvering aka Leuf. Bij dit evenement doe je 2 wedstrijden versprijd over de dag. Een individuele ochtend serie bestaande ui 175m zwemmen, 7km fietsen en 2km hardlopen. In tegenstelling tot het BK Lille van afgelopen weekend was ik voor deze wedstrijd wel zenuwachtig of zoals me trainer (Koen de Haan) het beter verwoorde ‘’ gezonde spanning omdat je weet dat je iets gaat doen waar je goed in bent’’. Ik ben de afgelopen weken nogal goed op dreef wat de baantrainingen betreft en loop soepel onder de 3.00 de km op het moment. En wilde dit laten zien bij de ochtendserie. Om 10.25 uur was het dan zover als laatste van me team mocht ook ik van start. Zonder enig idee gehad te hebben wat de rest tot dan toe voor tijden neer had gezet ging ik hard maar met reserve weg. Al snel kwam ik in de knoop met de mensen voor me, En ook de keerpunten verliepen niet soepel ik gleed namelijk weg bij de afzet na het schuin afzetten om onder de lijnen door te komen. Na het water begon de wedstrijd voor mij. Ik snelde naar me fiets en wisselde voor mijn doen snel. Eenmaal op de fiets merkte ik dat de benen graag wilden dus ging ik ervoor. Alleen ging ik niet soepel door de bochten. Het wegdek was nat dus ik besloot de rechte stukken meer gas te geven en d bochten zonder risico’s te nemen. Na ca 6km besloot i9k de rugrits van me oude selectie pakje te openen maar die weigerde. Gezien het neopreen in het pak wist ik dat hij open moest wilde ik met lopen laten zien wat ik kon. Na veel trekken had ik hem half open en besloot het er maar mee te doen. Toen ik eenmaal me loopschoenen aan had snelde ik in een soort gecontroleerde sprint de wissel uit. De benen voelde verassend goed en ik bleef het tempo goed vasthouden. Eenmaal over de finish bleek ik 3de te zijn net voor teammakker Arjen. Toen even later de tussentijden bekend werden begon de humor. Arjen had rustig gezwommen voor zijn doen en realiseerde de snelste zwemtijd over de gehele ochtendserie incl de eredivisie team. Nog geen minuut later kwam Koen lachend naar me toe en kreeg ik te horen dat ik de gedeelde 2de looptijd over de hele ochtendserie samen met nederlands kampioen OD en Sprint triathlon op de 2km liepen wij 5.48 voor de cijferkanonnen. Alleen Stefan van Thiel van Dolphin-zerod squadra Veloce was sneller. En in totaal stonden we derde in het team klassement na ronde 1.

Omstreeks 15.25 ging voor ons het startschot in de middagserie. We lagen op podiumkoers en dit wilde we graag zo houden. Arjen zwom op kop met Leuf in zijn linker jetstream en Youri in zijn rechter. Ik zwom daar vlak achter zodat ik de jetstream van 2 zwemmers had ipv. 1. De zogenaamde ‘’Ruit tactiek’’ mede mogelijk gemaakt door Arjen na een trainingsweekend in de ardennen.  Dit werkte blijkbaar want als je terug kijkt naar de uitslagen zwommen wij de snelste tijd in de recreanten serie, en er waren maar 3 eredivisie teams die sneller waren. Niet gek aangezien ik in de ochtend serie een minder zwemonderdeel kende. Na 475m kwamen we in een tijd van 6.22 het water uit om vervolgens de fiets op te gaan. Leuf pakte de eerste 1300m terwijl ik me schoenen aantrok. Eerste ronde draaide het nog niet zo soepel. En merkte in ronde 3 wat vermoeidheid op de gezichten van Arjen en Leuf.  Youri draaide nog goed mee maar die was een beetje uit ze doen door de de vermoeidheid van onze ploegmakkers. Bij het uitdraaien van een bocht hoorde ik achter mijn een brul en ik zag dat Youri Arjen en Leuf moest terugbrengen. Vervolgens hebben we even kort overleg en ik belsoot de laatste anderhalve ronde op kop te rijden zodat iedereen zijn benen kon sparen voor het looponderdeel. In de laatste ronde was er weer wat oorlog op de fiets dit doordat een ander team in ons wiel bleef hangen. Maar we gingen dan toch de wissel in. Ik wisselde als derde van ons team. En zoals afgesproken liet ik Youri en Arjen het tempo zoeken wat hun aan konden. Op een bepaald punt werd het voor Arjan iets te veel maar een meer ondersteunende hand als een duwende hand achter hem liep hij toch in een meer dan straf tempo door. Ook Youri wist mij aangenaam te verassen door het tempo op kop te houden. Uiteindelijk werden we 4de in de ochtendserie 4seconden voor het almeerse RTC team en dat met 2 zwemmers (Arjen en Leuf, 1 oud roeier Youri en ik als comebackkid). In het totaal klassement wisten wij onze derde plaats te behouden en zo werden we dus derde met het team. Het hele team heeft super prestaties geleverd en ze hebben met ze allen gezorgd voor een super dag. Ik heb genoten en deze wedstrijd geeft zeker veel vertrouwen voor de rest van het seizoen.

BK Sprint (met wat beginnersfoutjes).

Op 05-05-2013 was het dan eindelijk zover, mijn eerste wedstrijd sinds me comeback en de officiele start van seizoen 2013. De zenuwen kwamen vrijdag avond al een beetje maar gek genoeg toen ik zaterdag morgen wakker werd waren deze zo goed als allemaal verdwenen. Om 10 uur reden we naar Belgie en kwam er al snel achter dat dit een mooie wedstrijd zou moeten worden. Ik hou van de belgische wedstrijden. Zolang je geen Terrence heet en aan de goede kant van het lint gaat staan is daar nooit gezeur. De mensen langs de kant zijn altijd vrolijk en gezellig. En de atleten zijn ook altijd gemoedelijk. Voor de start kwam ik al een hoop bekenden tegen uit 2009. o.a Thomas Jurgens, Maarten den Bolster (helaas met gebroken sleutelbeen afgevoerd tijdens het fietsonderdeel, Meestal doen valpartijen me niet zoveel maar deze gezien ik Maarten herkende deed me toch even schrik aan). Wannes Swinnen en team genoot Tim van Heemel. En dan hebben we het nog alleen over de belgische toppers. Bij het zien van de dames wedstrijd kwamen de zenuwen toch wel een beetje. In het Parc Fermee begonnen de beginnersfoutjes al. Een nieuwe wedstrijdfiets zonder opzetstuurtje deden me denken ''pannekoek wat doe je nu met je helm''. Miss toch de wissel paar keer moeten oefenen. Maar al snel had ik door hoe dat werkte. En op naar de start. Ik dacht heel stoer even paar slagen in zwemmen dit was foutje nummer 2. Gevolg paarse lippen en de angst voor de kou nu ik wist hoe koud het water echt was. Om half 4 was het dan zover, nadat de jury iedereen na 15min ofzo eindelijk achter de lijn had ipv voor ging het startschot. Ik stond 2e rij achter Wannes en Thomas. In het midden dit was gelijk fout 3 en een tip voor de rest. ''Sta nooit op de 2e rij in het midden bij een strandstart, iedereen komt namelijk naar binnen''. Ik ondervond dit al meteen bij het induiken van het water. Door op iemand ze rug te duiken (overigens wel een mooie springplank maar niet heel effident). De eerste 400m zwom ik te traag en moest me dringen naar de zijkant om in te kunnen halen al snel zag ik dat ik in de 4e groep zwom. Ik had geen mega verwachtingen van me eerste wedstrijd maar dit kon toch echt niet waar zijn en ik besloot die andere 350m in sprint af te leggen waardoor ik groep 3 nog voorbij kwam en uiteindelijk in groep 2 het water uit te komen. In een tijd van 11.23min. Gelijk met Cornelis Scheltinga. Dit was erg gunstig omdat cornelis niet te beroerd is om mee te draaien op de fiets. Ik liep een gaatje in het stuk naar de wissel ( Daar ontdekte ik de gevolgen van foutje 1. Gelukkig staan er geen wisseltijden op de site en zijn die niet bekend anders had ik daar zeker bij de top 10 van onderaf gerekend gezeten). Maar ondanks dat kwam ik toch met Cornelis op de fiets en nog een Belg de eerste ronde werkte we goed samen en we pakte al snel groepjes geloste triathleten op. Deze sloten keer op keer aan waardoor we al snel met 15 man op de fiets kwamen. Al snel waren we erachter dat niet iedereen mee wilde werken. Halverwege zag ik Maarten liggen (het zag er niet goed uit) Ook Stefan van Tiel stond erbij ik dacht vanwege de crash maar zat weer op ze fiets. Ik besloot te wachten maar hij stuurde me door ik snapte dit in het begin niet goed maar na de finish werd zijn probleem (gescheurde achterbrug) duidelijk. Ik besloot de eerste ronde met fietsen me gedeisd te houden en de kat uit de boom te kijken. Bij het opgaan van het viaduct merkte ik dat er gaten vielen in de groep en reed het gaatje weer dicht helaas kwam iedereen weer bij elkaar en werd er voor me gevoel niet mega hard gereden. In de 2e ronde na een bocht naar links kwam het viaduct voor de 2e keer. Ik was voor het eerst op me nieuwe fiets en zag al een aanval gebeuren die ik parreerde en vervolgens met dezelfde vaart counterde ''erop en erover''. Ik had een gaatje van 50m met nog een belgische triathleet die niet bepaald gecharmeert was van het feit dat ik hem vroeg over te nemen. En dus kwam weer alles bij elkaar. De laatste ronde kwam vlak voor het eind Cornelis naar voren en ik vroeg hoe hij zat ''Mwah beetje last van me rug''. Ik vroeg hem of hij nog wat wilde proberen en hij ging overleggen met Tom die had hier ook wel oren naar. Cornelis Trok hem aan en ik en Tom volgde Ik nam over en we hadden een gaatje van ca. 30m even had ik de hoop dat het gelukt was en Tom nam over al snel zag ik dat vlak voor het viaduct de hele groep weer in ons wiel zat en gaf melding dat ze er weer waren en het zinloos was. Dus zo reden we dan op naar de wissel, Gelukkig is de wissel fietsen rennen makkelijker als zwemmen fietsen. Uiteindelijk kwamen we de wissel in na 26.55min (belgisch niveau is bizar). Ik wisselde net achter Cornelis en liep net achter hem en 2 andere de wissel uit. Ik had gehoopt super loopbenen te hebben helaas merkte ik al snel dat dit niet het geval was maar een straf tempo ging nog wel en ik hoopte de 2e ronde te kunnen gaan versnellen. In de eerste ronde had ik iedereen uit mijn fietsgroepje los en haalde enkele uit de eerste groep weer terug. In de 2de ronde besloot ik gas te geven, Helaas maar even want ik verstapte me al snel dankzij het off road parcours. Ik besloot met het oog op de UT triathlon niet te forceren en terug te gaan in me oude ritme. Al snel kwam ik zo bij Thomas Jurgens. Ik besloot om even te kijken hoe het ging met hem en moedigde hem aan me te volgen. Helaas kwam Rob ook snel dichterbij en Tim van Heemel passeerde zelfs. Van Tim kan ik dit hebben de man loopt de straatstenen uit de grond. Helaas merkte ik al snel dat het geen zin had Thomas proberen te helpen en versnelde nog iets naar de finish.
Waar ik al snel merkte dat ik niet heel diep gegaan was. Maar ik heb van elke zwemslag tot wissel tot omwenteling tot looppas genoten en lol gehad. Ik schijn zelfs met een kleine glimlach op de fiets te hebben gezeten na me demarage. De sfeer voor de start en na de finish was ook geweldig. Het is altijd goed om me familie er bij te hebben na de finish. De looptijd was trouwens voor de mensen die het willen weten 19.24 en de eindtijd goed voor de 21ste plaats was 57.41. De voorgeschreven afstand was 750-20-5 Maar vraag me af of het fietsen en lopen wel klopte. Maar dat doet er verder niet toe. Ik heb genoten en ben weer terug. Nu op naar de UTTriathlon in Enschede volgende week. Ik heb er zin in. En die 3.00 de km die ik mensen beloofd heb houden jullie daar te goed. Maarten heeft aan zijn val een gebroken sleutelbeen en een hoop schaafwonden overgehouden ik wens hem een spoedig herstel toe. Conclussie iets profesioneler omgaan met me wedstrijden en meer zwemmen.

Joy is the key to succes.

Op 07-04-2013 was het dan zover. Mijn eerste wedstrijd met het zwemonderdeel erin. Omdat me voorbereiding bijgedragen heeft aan me prestatie zal ik daar eerst over beginnen.
De avond voor de wedstrijd was er alles behalve druk aanwezig of prestatie drang. Het enige wat me onzeker maakte was het feit dat ik getapert had voor deze wedstrijd. De dag voor de wedstrijd doe ik meestal nog een specifieke wedstrijdvoorbereiding (meestal met mijn vader). Aangezien de zwemloop pas om half 7 van start zou gaan besloot ik hem de ochtend ervoor te doen. De benen voelde niet bepaald goed. Maar belangrijker was dat het tussen me oren wel allemaal klopte, van stress en spanning was nog niks te merken. En ik kon nog zingen en een klein dansje doen onderweg (tekenen bij mij dat ik er klaar voor ben). Om 2 uur stapte ik in de auto om richting Tom Rademakers te gaan. Hij was zo vriendelijk geweest om mij, Cesar Beilo en zijn teamgenoten van Dolphin ZeroD een slaapplaats aan te bieden. Ook hier was de druk niet aanwezig. Ik was er als eerste, We speelde een bordspelletje en Aten daarna nog wat pasta, die erg goed smaakte moet ik bekennen. Later die dag voegde Vincent Bohm, Stefan van Tiel en Cornelis Scheltinga zich ook bij ons. Omstreeks  5 uur kwart over 5 gingen we richting het zwembad. Hierbij hield de super gezellige sfeer stand en de jongens wisten me een goed gevoel te geven, stress en druk waren er niet alleen maar lol en genieten. Omstreeks 10 voor half 7 sprong ik het water in achter Stefan die ze nummerband vergeten was af te doen, Was een erg mooi moment want ik begon net zenuwachtig te worden en dit nam dat in 1 klap weer weg met een hoop gelach.

Half 7 klonk het startschot. En ik besloot me meteen achteraan te zetten in de benen van Stefan. Ik heb uiteindelijk de eerste 600m denk ik zo. Met Stefan mee gezwommen. Daarna viel me tijdens een keerpunt ineens op dat ik een heel ander pakje voor me had zwemmen die ik niet thuis kon brengen in eerste instantie. Ik kon me niet Voorstellen dan Vincent die net als Terrence al meteen in de eerste 100m al een gaatje had geslagen zou stilvallen. Na circa 750m Zag ik dat het om Cornelis ging en ik zwom erlangs. Na 1000m keek ik op de klok en zag ik een 12.50 op de klok staan. Dit had ik nooit verwacht aangezien ik nooit een super zwemmer geweest ben en nog lang niet zoveel getraint had. Vooraf hoopte ik wel onder de 13.00 te zwemmen maar met 14.00 was ik denk al tevreden geweest.
Toen kwam mijn drama wissel, Door de baantraining van afgelopen woensdag op blote voeten op mijn Adidas Hagio had ik een blaar, en besloot dus sokken aan te trekken met de zwemloop voor meer comfort. Goede zet bleek achteraf. Cornelis snelde me in de wissel voorbij en ik heb de eerste 1000m lopen gebruikt om me armstukken aan te trekken. Hierna kwam ik in een ritme dat me meer dan goed beviel en ik snelde Cornelis voorbij. Die later last van krampen bleek te hebben. Ik besloot voor mezelf 2 rondes door te trekken en kwam wel iets dichter bij Terrence helaas bleven Stefan en Vincent om 40sec en 1min ongeveer hangen denk ik. In de derde ronde pakte ik wat rust en greep helaas mis naar me zakje Dolphin water (goed en handig spul in de wedstrijden). Gelukkig was het jongentje die water aangaf zo vriendelijk de parkeerplaats over te lopen en het me aan te geven. na de derde ronde besloot ik de laatste 2 rondes gas op die lollie te geven. Ik liep snel in op Terrence die ik pakte in ronde 5. En uiteindelijk keek ik ook nog bij Stefan op ze rug. De laatste ronde vloog ik als een bezetene met een lach op me gezicht door de straten van Nuenen. En kwam zelfs dichter op Vincent die toen al lang gevlogen was. Stefan zag me komen bij een keerpunt en versnelde logischerwijze. Ik wist derde te worden in een tijd van 45:34. En had de eerste looptijd 42:43. Me comeback is een feit en was even vergeten wat ik kan als ik geniet en er geen druk is.

Na de wedstrijd gingen we met z'n allen naar de italiaan, hier voegde de rest van de groep zich ook bij waaronder coach en trainer Koen de Haan. Erg leuk om eens met je trainer een pizza te eten en met je teamgenoten een biertje te drinken. (JA atleten drinken ook wel eens wat). Om die discussie uit de doeken te doen, de snaar kan niet 356 dagen gespannen staan. We letten die dagen al op onze voeding arbeid en etc. Soms moet die snaar ontspannen en moet je genieten. Het was een mega gezellige avond. Daarna zijn we weer naar het huis van Tom gegaan en hebben we nog wat gelachen met zijn allen (Cesar was op dreef) voor we gingen slapen.

Op 08-04-2013 stond de Sint Josef klassieker op het programma. Helaas had de inspanning van gister wel wat schade aan me spieren aangericht. Maar ik had er zin in. Voor de koersen ben ik altijd wat zenuwachtiger, ik heb dit jaar niet veel gefietst en je bent in zo een koers afhankelijk van andere. Ik besloot de eerste paar rondes afwachtend en toekijkend te koersen. En moet eerlijk bekennen ik heb nog nooit zo een zenuwachtige koers meegemaakt. vanaf km 1 was het al duwen, trekken en schreeuwen. Inhalen door de greppels en over het gras. Ik vond het dan ook niet een mega wonder dat er in bocht 1 ofja vlak daarna al een valpartij gebeurde. Het eerste uur ging best lekker en voelde goed. Ik wist zelfs even naar voren te komen en met Cesar door te trekken. Helaas koste dit te veel energie en ging ik net zo snel weer terug naar de buik van het peloton. Ik zat al vanaf 30min licht in de krampen maar wist ze tot dan toe redelijk in toom te houden. Na 90min was het voor me gevoel over. Ik wist dat Cornelis maar met 1 bidon reed. Dus heb ik met alle risico's nog even naar voren gereden op het rechte stuk en met hem van bidon geruild. Ik dacht dat het daarna snel over zou zijn voor me. Uiteindelijk heb ik tot me eigen verbazing nog 5 rondes kunnen rekken. Dit tot ergernis van me hamstrings en kuiten. Maar ik kon wel nog genieten van de mooie fietsen en de tempo's die we reden. Het voelde weer goed en had even de hoop de koers te kunnen uitrijden. 3 rondes voor het eind in de bocht gebeurde er 6 plaatsen ongeveer voor mij een valpartij. Hierdoor ontstond een gat met het peloton. Ik trok het gat dicht maar merkte al dat dit me laatste aktie van de dag zou zijn. En in extremis liet ik op het volgende rechte stuk weer een gaatje. Ik zag dat Vincent het ook moeilijk had en die liet zich afzakken. Ik duwde hem in het gaatje voor me wiel en daarna vond ik het voor mezelf mooi geweest. Ik had mezelf voorgenomen niet te veel in het rood te gaan zodat ik vanaf maandag gewoon me trainingen weer kon hervatten.

Ik wilde iedereen graag bedanken voor het super weekend. Ik heb echt genoten. En heb geleerd wat ik eigelijk al wist. Lol en plezier zijn de sleutels tot prestaties. Op naar de Ardennen de 20ste voor een trainingsweekend weet zeker dat het daar net zo super gaat worden.

It feels good to be back.

Op 17-03-2013 was het dan zover. Mijn eerste echte afspraak na het besluit van mijn echte comeback. De duathlon van Hilversum. Een als je het mij vraagt een onderschatte wedstrijd op de nederlandse kalender. Die dit keer wel erg sterk bezet was met een een hoop nationale topper waaronder, Wim Nieuwkerk, Erik v.d Heijden, Juul v.d Kruijs, Pim de Kok en Caimen Stevens. Tijdens het inlopen besloot ik op mijn oude wedstrijdschoenen te starten op deze schoenen heb ik altijd het lekkerst gelopen maar zijn op. Aangezien het hardloop parcours hier best door zou kunnen voor een knau cross parcours en ik me nieuwe schoenen niet vies wilde maken leek dit me een goede keuze. Voor de start verliep niet alles vlekkeloos. Ik wilde me nieuwe dichte wielgebruiken maar was natuurlijk weer me afplak sticker vergeten. Met inlopen voelde alles echter wel goed. Voor zover dat bij mij op een off road parcours kan. Gelukkig lag het er goed en droog bij. Half 12 was het dan zover de start. Ik besloot niet op de eerste rij maar op de tweede te gaan staan zodat ik mezelf dwon rustig te starten. Ik liep de eerste ronde in een mooi groepje met Erik v.d Heijden en Joep Staps op dat moment nog vlak voor mij. In de tweede ronde kon ik aansluiten. En kon voorbij Joep lopen, Erik zette aan en die heb ik de hele wedstrijd van achter mogen bekijken, (Geen ramp want Erik ziet er goed afgetraint uit). De laatste 2 rondes kon ik versnellen en liep weg bij Joep. om het gat naar Wim Nieuwkerk en Erik te dichten toen een seconde of 17.  Gelukkig vond vlak voor de wissel de aansluiting met Wim plaats. Erik bleek betere benen dan verwacht en liep daar 1sec voor. Mijn Wissel was niet veel soeps en ik verloor vrijwel meteen de aansluiting (slecht ik weet het, Wissel is een belangrijk onderdeel). Het fietsen was een ramp, Het was koud en ik als koukleum eerste klas was dan ook na 5km niks meer waard. Ik kon niet meer remmen en kracht op de pedalen zetten kon ook veel efficenter. Uiteindelijk kon ik wel weer aansluiten bij Caimen we gaven elkaar een blik en die zei eigelijk al genoeg. Te weinig fietskilometers en brrr. Tijdens mijn aansluiting kwamen ook de krampen dit is de eerste keer in al mijn jaren dat ik hier last van had tijdens een wedstrijd. Ik probeer dit altijd te voorkomen met voldoende drinken op de fiets en voor de wedstrijd. Maar ik weet ook uit ervaring dat kou dat effect op mij kan hebben. Gelukkig zette de krampen niet door en kon ik naar de wissel. Ondertussen waren we niet meer met zijn drieeën maar Omar Brons en een aantal andere atleten wisten in de kou wel een best fietsonderdeel neer te zetten. De eerste 400m in de 2de run was een ramp de krampen kwamen op en ik moest zelfs even een haklanding toepassen om het gevoel te onderdrukken. Maar ik had daarna al snel weer me voorvoet te pakken en kon versnellen Juul en Caimen waren al eem tijdje uit het zicht en Omar dreigde met nog een aantal jongens terug te keren uit de achterhoedde. Gelukkig vond ik gelijk met mijn voorvoetlanding ook meteen me tempo terug en kon op deze groep weer een minuut weglopen en kon zelfs tot een meter of 20 bij Juul komen. Heklaas voor mij zag hij me komen en versnelde.

Het gevoel na de finish was goed, er was nog energie over en het is lang geleden dat ik zoveel lol heb ervaren tijdens een wedstrijd. Ik finishte als 6de overall en 3de in mijn categorie in een tijd van 57.28 min Maar het waren wel 57.28min vol met genieten en een goed gevoel. Bij thuiskomst heb ik het gevierd dmv. Met een aantal vrienden waaronder Niels Dokter, Thomas Jansen (RTC triathleten) en Merlijn Dekker (Nationale hardloop topper) Milaan San-remo bij mij thuis te kijken. Dit onder het genot van Snacks en een Biertje ( deze natuurlijk niet voor Thomas en Niels).

Debuut halve marathon.

Op zondag 13-01 was het dan eindelijk zover.

Na een niet echt super voorbereiding maar wel een leuke vakantie van een week met mijn vriendin in de eerste week, werd ik licht verkouden in de tweede week. Gelukkig kon ik mijn verkoudheid goed controleren dmv. Paracetamol en meer vitamines. Toen ik zaterdag dan ook mijn gebruikelijke voorbereidingsloopje deed merkte ik ook wel dat ik niet fit was voor een super tijd. Maar wel voor een leuke wedstrijd. Zondag was het dan eindelijk zover. Ik stond niet bepaald goed in het startvak en met inlopen op het strand merkte ik al dat de benen niet waren zoals ik zelf had gehoopt. Maar alsnog was er de motivatie om lekker te lopen en te genieten, daarvan krijg je plezier in het sporten (het belangrijkste). De eerste 3 kilometers waren het gezelligst, zo kwam ik o.a Pieter Adriaens en de duathlontijger Kevin Lek tegen. Nadat ik met bijde even een babbelte had gemaakt ging ik weer verder. Verbazend genoeg kwam ik ondanks me slechte start wel door in 10.20 op de 3km waar ik tevens zou aansluiten in een groepje met daarin ook protriathleet Marco van de Stel. Dit groepje vond ik een mooi tempo draaien en besloot met hun te beginnen aan het strand. Eenmaal op het strand zag ik Tjardo Visser lopen waar ik mee aansloot. Samen zouden we doorlopen tot na het strand. Daar begonnen voor mij de problemen, Ik merkte dat ik goed omhoog kon lopen, maar naar beneden blijft voor me heupen (Oud bekend cross-probleem) een ramp. Ik besloot elke heuvel iets omhoog te versnellen zodat de andere aan konden sluiten in de afdaling. Helaas in de laatste afdaling liepen ze bij me weg, en kon ik niet meer de power vinden om nog een versnelling naar hen toe te plaatsen. Ik besloot me in te laten halen door het groepje achter me. Uiteindelijk liepen we met zijn tweeën ik en een andere marco samen goed kop over kop naar de finish. Na 18m was me heup er klaar mee maar ik kon toch door. Maar ik bleef toch nog wel lekker door lopen. En besloot in de laatste 800m zelfs nog het groepje voor me in te halen en daarna door te versnellen tot de finish en uiteindelijk een tijd van 1.16.23. Een tijd waar ik gezien de omstandigheden tevreden mee ben. Nu op naar de rest van het seizoen.