Na Holten besloot ik geen wedstrijden meer te doen en me te focussen op me trainingen naar dit NK en me debuut op de halve op 14-09. De afgelopen weken waren super na 2 weken vakantie waarin ik al me sportspullen thuis gelaten had, en de enige sport die ik deed was zorgen dat ik zo nu en dan toch nog een stuk tour kon volgen. Wel merkte ik iets wat ik dit jaar nog niet gemerkt had. De motivatie om weer helemaal terug te gaan komen was aanwezig. Ik heb tijd gehad om na te denken en besloot dat ik de laatste wedstrijden van dit seizoen zo goed mogelijk wilde zijn, en dat betekende veel beter dan de afgelopen wedstrijden. Na terugkomst heb ik rustig de trainingen hervat. En kwam weer goed in me ritme en gevoel. Tot de week voor het NK. Na 2 werk weken van meer dan 60 uur en trainingsweken van 14+ voelde ik me een wrak. Tel daar me slaapproblemen bij op en je hebt een zombie. Dit besloot me te doen stoppen met trainen. In 1 week kan je weinig tot geen vooruitgang meer boeken, daarentegen ligt roofbouw heel anders. En dat is wel het laatste wat ik wil nu de motivatie terug was. Donderdag even snel naar de dokter en die kwam met hetgeen wat iedereen al vermoedde oververmoeidheid. Slaaptabletjes waren de uitkomst en voelde me vrijdag alweer iets fitter. En kon zowaar hopen op een lekker en goed NK. Ik wilde er niet heen gaan om tweede te worden. Al was dat onvermijdelijk. En besloot te ontspannen en er het beste van te maken. Toen ik zaterdag wakker werd voelde het super. En zoals sommige misschien wel hebben gezien op het FB filmpje van me mama, was ik er meer dan klaar voor. Om 14.40 was het dan eindelijk zover, de start. Voor de start leek me pakje stuk te zijn, Stefan van Thiel kon me rits niet vinden en Rob Kwaaitaal wist niet dat de rits van boven naar onder dichtging, en dus besloten we met het touwtje de zijflappen aan elkaar te binden. Na de start zwom ik al meteen met een goed gevoel, ik ademde links en zag Sven Strijk ik keen naar rechts en zag Tom Rademaker. Even later net voor de boei zag ik nog even een team4talent atleet. Maar helaas kon ik niet harder daar waar de rest steeds harder ging. Bij ingaan van de laatste ronde lag ik naast Tim Dullaart en Diederik Scheltinga. Na een dramatische wissel zoals ik meestal heb verloor ik die aansluiting snel weer. Ik wilde in het begin nog smijten met me krachten en het gat dicht beuken. Tot ik achter mij een groepje van 3 zag rijden en besloot te wachten. Na 2 en halve ronde was het gat dicht. En konden met een grote groep met o.a Tim Dullaart, Stefan van Thiel, Cornelis en Diederik Scheltinga, Rob Kwaaitaal, Tom Rademaker goed samenwerken. Met nog zo een kleine 11 andere. Al zag ik de meeste gek genoeg pas in de laatste ronde toen ik ineens even achteraan de fietsgroep kwam. Alles leek me goed te gaan en was er gemotiveerd om de loopbenen weer uit de kast te pakken. Ik liep de weken voor het NK niet super maar was ervan overtuigd dat een 33er zeker binnen de mogelijkheden lag... Toen kwam de laastte 180 graden bocht. Ik zag Bryan de Kraker (te) strak indraaien wat inhield dat ik nog strakker in moest draaien. Ik wist van de vorige rondes dat daar steentjes lagen maar kon niet volop me rem gaan als tweede man. Dus hoopte dat ik er heelhuids vanaf zou komen. Helaas dacht het steentje onder me voorwiel daar anders over. Ineens kon ik de groep van onderaf bewonderen. Me wiel schoot de lucht in en daar lag ik. In eerste instantie zat ik 5 meter achter de groep alweer op de fiets maar helaas stonden me remmen vast op me velgen. Toen ik die eenmaal los had en de schade wat aangevoeld had ( me fiets is er helaas erger toe als ik blijkt achteraf). ben ik naar de wissel gefietst. Dit nog net voor de grote groep die achter onze groep zat. Ik merkte al snel dat me heup en enkel de klap het slechtst overleefd hadden. En fietste op me fiets naar me wisselplek. Daar deed ik me schoenen uit en aan en vergat even de helm op me hoofd dus die deed ik ook maar af. En begon te rennen. De eerste 400 a 500m dacht ik nog even dat alles koek en ei was en dat ik het gat miss nog op het looponderdeel kon overbruggen zoals ik dat ook in Amsterdam deed. Maar al snel dacht me heup daar anders over. Ik besloot er een duurloopje van te maken want uitstappen was geen optie. En dat is ook nooit een optie geweest. Ik ben laatste jaar al een paar keer uitgestapt en het enige wat dat doet is onzekerheden meebrengen en twijfels. Toen ik na 2 rondes werd ingehaald door Bas Diederen en Marco van der Stel besloot ik nog even een goede daad te doen en te testen of het goed ging. Na dat Bas een gaatje had geslagen kwam er een motor tussen Bas en Marco ik liep daar ook nog tussen maar de motor vond het blijkbaar een goed idee om op het smalle bruggetje stil te gaan staan. Daar lagen we dan half achterop de motor. Dit deed me besluiten Marco te hazen en het gaatje naar Bas dicht te lopen. Helaas ging dichtlopen niet lukken. Nadat ik hem een bekertje water gaf was daar de jury en ja hoor tijdstraf. Ik kon er wel om lachen want ik was ervan overtuigd dat het door het bekertje zou komen. Maar nee het was door me fietsen naar me wisselplaats. Alsof me valpartij niet erg genoeg was. Mark Oude-Bennink (Team4talent) krijgt hulp bij zijn wielenwissel na ze dranghekken incident waar nog altijd DSQ voor staat naar mijn weten. Maar ook die staat nog altijd in de uitslagen. Maar zo waren er wel meer regels met een korreltje zout genomen, naar mijn weten zijn er ook regels die tijdrithelmen bannen uit de stayer wedstrijden ivm de veiligheid. Maar ik heb er toch heel wat gezien op het pietsparcours net als 90mm velgen. Maar ach genoeg daarover. Uiteindelijk liep ik rustig naar een 38min op de 10km waarvan de laatste 5 toch wel erg pijnlijk waren. Me Elleboog lag ook goed open en spoelde dit wel steeds met water. Maar dat helpt ook niet veel. Uiteindelijk finishte ik in een tijd van 1:58:20 als 46ste over de finish. Verre van wat ik gehoopt had. Nu hopen op een spoedig herstel en de focus op me debuut op de halve tijdens de challenge Almere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten